Aşk elinden içer isen dolu peymâne gönül
Olasın tâ-ebedâ ‘âşık u mestâne gönül

Hubb-ı dünyâ mey-i şeytândır içüp yime harâm
Ki helâl ola sana meşreb-i meyhâne gönül

Ey hevâ cem’i içinde tama’ u şehvet ile
Ârzû şem’ine karşu deli pervâne gönül

Bir cemâl iste ki hîç irmeye hüsnüne zevâl
Ḳalmadı hüsn-i bekâ Yûsuf-ı Ken’ân’a gönül

Bu serây u huy u hây u don u tay ıssısı ne
Çünki kalmadı cihân milki Süleymân’a gönül

Bu kamu düşmen içinde kanı bir mahrem ü dost
Ya bu her dâm arasında kanı bir dâne gönül

Çün gelen geçdi geçer bunda konan göçdü göçer
Ya bu kamu kuru gavgâ vü bu sevdâ ne gönül

Yâdı yâd eyleyüben bilişi yâd itmek ile
Âşinâ iken olursun girü bîgâne gönül

Bü’l-‘acebsin kamu ‘âlemde vü âdemde ‘aceb
Ola mı sencileyin bir dahi dîvâne gönül

Bir dem olursun aludan alu endîşe ile
Bir dem olursun ulu server-i yegâne gönül

Niçeye değin elinden bu Kemâl Ümmî senin
Firkat ü hasret oduna tutuşup yâne gönül

Çüste kıl iste dürüş derdi getir deste gönül
Dosta çüst irdi iren derd ile ey haste gönül