Bu varlık senindir ey ulu Sübhân
Sensin kâinâta yürüten fermân
Sensin cân sensin cân içinde cânân
Sensin ayân olan hem sensin nihân

Sensin güllerde gül bülbülde bülbül
Sensin bâğlarda bâğ dağlarda sünbül
Sensin gonca olan sensin açan gül
Sensin derdlide derd hem sensin dermân

Bize göre bunca uzun zamânlar
Bize göre gelip geçen sultânlar
Bize göre akıp dökülen kanlar
Sensiz bir nesne yok ne damar ne kan

Burda sen ben demek o da bir günâh
Bu günâh ne zamân kalkacak eyvâh
Gören bilen de yok tek sensin Allah
Tek sensin ilâhî Rahîm ü Rahmân

Sensiz bir zerre yok olur mu heyhât
Münkîr seni eyler inkârla isbât
‘Aşkın şu’lesidir arz u semâvât
Sensin cihânda cân cânlarda cânân

Delîl-i sun’undur hep bu kâinât
Ne varsa senindir esmâ vü sıfât
İsim sıfât olmaz ger olmazsa zât
Sensin izhâr eden bunları bir ân

Devâmı yok bu hâllerin hâli
Sensiz bu varlıkda var mıdır hâli
Mahv dergâhında a’mâ Kemâlî
Îmân-ı kâmille buldu itmi’nân