Dinle beyim, dinle, açılsın beynin;
Yoksulun halini bilmezsin elbet.
Yırtıklı, yamalı giymemiş eğnin,
Yoksulun halini bilmezsin elbet.
Tarttığında dert, keyfini tartmamış;
Eski papuç ayağını kertmemiş,
Kuru ekmek boğazını yırtmamış,
Yoksulun halini bilmezsin elbet.
Yancın, yalakan çok; kuvvetli ardın.
Kaç halden anladın, kaç yara sardın?
Ne geçim derdin var, ne kira derdin,
Yoksulun halini bilmezsin elbet.
Bağın, bahçen güllü; bülbül şakıyor.
Dışı eli, içi bizi yakıyor.
Çocukların yurt dışında okuyor,
Yoksulun halini bilmezsin elbet.
Yaya değilsin ki, her ırk atın var.
Dağda sürülerin, birçok itin var.
Kaç şehirde yazlığın var, yatın var,
Yoksulun halini bilmezsin elbet.
Çalışıp, yorulup bıkmadın ki hiç;
Geçimi kafana takmadın ki hiç.
Kemeri gevşettin, sıkmadın ki hiç,
Yoksulun halini bilmezsin elbet.
Merhamet yok, vicdan denen duygun yok;
Garibana, emekçiye saygın yok.
Yarın ne olacak? diye kaygın yok,
Yoksulun halini bilmezsin elbet.
Âşık Harun Bey, kamçısı yağlamaz;
Atını çekip de botun bağlamaz.
Çocukların ekmek diye ağlamaz,
Yoksulun halini bilmezsin elbet.