Beni bîhûş eden ol sâki-î şûh-ı dilârâdır
Lebi mey ârızı mînâ kadi bir serv-i ra’nâdır
İşitmem sözlerin nâsıh derûnum va’zını sığmaz
Tenimde hâlî bir yer yok lebâ-leb aşk u sevdâdır
Kemâl-i hüsnünü görmüş girif-târ olmayan kimdir
Sanâ ey nâzenîn hûr u perî bi’l-cümle şeydâdır
Gül-i ruhsârını göster ki erbâb-ı safâ bilsin
Beni âlemde rüsvâ eyleyen ol rûy-i zîbâdır
Ne bâkem zulmet-i şebden habîbim şem’a hâcet yok
Hayâl-i ârızınla hâne-i kalbim mücellâdır
Ğubâr-ı hâk-i râhın isteyip ağlar gözüm yoksa
Cihânın zulmet ü nûruna ülfetten müberrâdır
Ne Ferhâd u ne Mecnun sen gibi zâr olmamış Es’ad
Meğer sen sevdiğin dilber ne Şîrîn’dir ne Leylâ’dır.
Olsaydı eğer nâz ile ar’arda temâyül
Eylerdi kad ü kâmeti cânâna temâsül
Sevdâ-yı cünûn aklım alıp çöllere saldı
Ettikçe bu mahbub-ı cihan bunca tecâhül
Mûy-ı siyehin vasfına âğâz olunursa
Câiz görülür devr-i teselsülle tetâvül
Etmem emel-i sıdk-ı sefâ ben o gedâdan
Can virmede cânâneye eyler ki tekâsül
El çekmez o meh-pâre bana cevr ü cefâdan
Ma’şukalara resm imiş ey dil şu te’âmül
Tumar-sıfat tay olunur şöhret-i Mecnun
Dillerde benim kıssam eğer itse tedâvül
Es’ad gül-i ruhsarına hayli bakabilmez
Çeşmân-ı siyâhın olalı çifte karavul