Bir kuş tanıyordum ki, baharda, Salkımlar açan bahçemin üstünde uçar da
Akşamların ürperdiği bir sesle öterdi.
Besbelli, bu iklime yabancı, Nereden koparak geldiği meçhul,
Endamı uzun, tüyleri parlak, sesi vahşi Bir kuş.
Akşamla yatan köyde sadalar durulunca, Mehtaba yakın, gölgeli bir nokta bulunca,
Hicranla kasılmış, heyecanlarla boğulmuş Bir sesle öterdi.
Öttükçe uğuldardı sesinde Avare kuşun duyduğu hasret
Bir bilmediğim kıt’ada, bir dağ tepesinde, Bin bir çölün ardında kalan yurduna dair.
Öttükçe o, hasretle genişlerdi, duyardım, Korkunç uçurumlar gibi ruhumda derinlik.
Her gün daha bir parça yakından sevişirdik: Ben şair, o şair.
Bir gün camı açtım ki, ufuk bir kara perde; Sahrayı beyazlar bürümüş, yollar uyumuş;
Gördüm ki, o gurbet kuşunun gezdiği yerde Cansız bir avuç tüy yatıyor… Baktım: O kuşmuş!
Ey gözlerinin çevresi mor, benzi tutuşmuş, Akşamladığım yolları yalnız gezen âfet!
Kaç yıl geçecek, böyle hazin, böyle habersiz, Sen Marmara’nın göl gibi durgun bir ucunda,
Sen benden uzak, ben sana hasret?
Sarmış beni gurbet, Sarmış beni Mecnun diye zincir gibi dağlar;
Bir türbe ki ruhum, gelen ağlar, giden ağlar!
Her şey bana bîgâne bu yerde, Herkes gibi her şey:
Sessiz dereler, solgun ağaçlar, sarı güller; Dillenmiş ağızlarla tutuk dilli gönüller…
Hatta bana insanlara nisbetle yakındır Bahçemde ölen kuş,
Bahçemde kefensiz gömülen kuş.
Herkes bana bîgâne bu yerde… Bir yer ki, sevenler, sevilenlerden eser yok;
Bezminde kadeh kırdığımız sevgililer yok; Yok… Yok!
Karşımda hayâlin, diyorum ki, Bir fırtınanın kahrına kurban
Kuşlar gibi, derdinle bugün, darmadağındır Kalbimde güneş, sevgi, emel, neşe, ne varsa…
Karşımda hayâlin, diyorum ki, Bir gün bu dudaklar beni hasretle anarsa,
-Rabbim, ne dudaklar: kül benzinin üstünde bir damla kıvılcım!
Bir gün bana ağlarsa bu gözler, Beyhude değildir, bunu bilsin;
Bilsin ki bugün, bir sen eziyette değilsin: Gurbet yayının okları geçmiş de içinden,
Günlerce uzakta, Yorgun biri uzlet gibi yaşamakta.
Yorgun biri uzlet denilen kabre gömüldü: Ölmeden öldü.