Sensizliğin kaçıncı senesindeyiz
Bir çocuğun gurbetine gönlünü salıp ben ölüp ölüp dirildim. Ama çocuklar ölmezdi anne. Hele sevdalı bir güneşin doğuşu beklenirse çocuklar ölmezdi. Şimdi kalan ne varsa benden evde hasrete bürünmüş bilirim. Sen ölesiye atarsın acılarında. Sessiz ağıtlara ve elemlerine durursun ya gecelerinde. Ben de uzaklarda işte böyleyim anne. Ben ayrıldım o ayrıldı. Sana mektup yazmadım. Elbet postacı bizim eve gelmez anne gelmez. Kalbime hasreti o saf hasreti bağlayıp elinde karanfillerle bir yaz günü sana ama acılara vurulmuş kavgalarım var. Bırakmıyor bırakmıyor anne. Bu yaz da ektiğin çiçeklerin hüzünle açacak kapımızın önünde anne. İçlerinden kan kırmızı bir gülü benim yerime sakla, benim yerime kokla anne. Biliyor musun ben şimdi sokak lambalarına yediriyorum hıçkırıklarımı. Akşamları yalnızlığını soruyorum odalardan sesin gelmiyor anne. Ne zaman sana benzeyen birini görsem boğazım düğümleniyor, haykıramıyorum anne. Dışarda kar yağarken dışarıda yağmur damlarken yüreğimde bir şeyler eriyor. Gün batımında dağınık odamın kirli camlarına bir büyük hasretin çağıltısı vuruyor anne.
Ben şimdi bu ölü kentte inan yorgunum anne. Zifiri gecelerinde bu şehrin hep gözyaşlarımı topluyorum. Kaç kez vuruldum gurbetlerde. Gündüz ve gecelerde kanayıp durdum. Acılara bulandım bilmem kaç kez kaç kez anne. Kaç kez yandım, kaç kez kavruldum. Hep bir sevdanın içinde olduğumu düşündüm. Suç aletim sadece inancımı kuşanmaktı, inanmaktı anne. İşte o gün içimde intihar etti yaşamak. Hayata değil anne ölümlere vuruldum. Artık dünya dar geliyor anne dar geliyor. Biliyor musun anne, benim zulümle kavgam var, benim yalanla kavgam var. Oğlum sevdalar yürek işidir sözünü aklıma ilk sen koymuştun. Unutmadım sözünü anne, unutmadım unutmadım.