Bilir misin sevgilinin cenazesini tek başına kaldırmanın acısını? Ve ona sarılmayı, koklamayı? Sevdanın kokusunu Ölümün kokusunun arasından bulup sıyırmayı? Ve bilir misin? Hayat boyu telefonunun numarasını asla değiştirmemeyi? Bir gün arayacak ve “Gel beni al,” diyecek diye Büyüttüğün deli umudu? Öğrenebilir miyim acaba bu acıyı unutmayı? Birine yeniden “Sevgilim,” ya da “Nefesim,” demenin Ne demek olduğunu? İstemiyorum başka birini sevmeyi. Dolaştığımız sahilde onunla yürüyorum. Mecalsizlik bu. Hiçbir köküm yok gibi. Bu nasıl bir şey siz biliyor musunuz? Ben biliyorum. “Meczup oldu,” diyecekler; deli divane! Ama o görüyor biliyorum gerçeği. Biliyor söylemem asla o tek cümleyi… Zemheri bir vuruşla vurdun ya, Bu bağrı cümle âleme açtın ya Bu senin suçun değil; Bütün ışıkları söndürdün ya Bu senin suçun değil… Acı hayatlar, Ağılı ağızlar, Mil çekilmiş gözler, Mendebur aşksızlık… Bu şehir, bu sokaklar inatla kavuşturmasın beni sana? Can damarımda kükrediğinde bütün âlem Ben tek bir sözle yetineceğim, Söyleyeceğim bir nabız atışı gibi. Duysun cümle âlem “Aşk,” dediğimi… Kılıçlar kuşanmayacağım, Zırhlara bürünmeyeceğim, Saklanmayacağım Vurmasın diye sensizlik canıma. Sen ki bir selam ile ortalığı yakmaya muktedir. Bil ki bu can geçmekte felekleri, Uzaklaşmakta suret-i hayattan. Aşk sınadı beni; Aşkla sınandım. Deli oldum, Kayboldum, Kötü oldum, Yok oldum… Tek bir hece gibiydi varlığım, Tek bir gün, Tek bir an, Ne zaman mı? Aşk her zaman… Bu safran sarısı gün, Bu bulutlar, Bu uykusuzluğun ağırlığı, İçimde sağır mı sağır sensizliğin her anı Savruluyor rüzgârda ruhumun parçaları Günün bereketiydin sen. Oysa şimdi kurak bu gönül, Acı içinde, İflas etti her anı… Beni seviyor muydun? Sevseydin ölmezdin. Seni seviyor muydum? Sevseydim ölürdüm. Ölüm tül gibi sardığında bizi Altında kaldık ikimiz Doğmayacak sabahların esaretinde…