26-ŞUARA SURESİ

Bismillahirrahmanirrahim

1. Ta sım mım
   2. Tilke ayatül kitabil mübın
   3. Lealleke banıun nefseke ella yekunu mü’minın
   4. İn neşe’ nünezzil aleyhim mines semai ayeten fe zallet a’nakuhüm leha hadııyn
   5. Ve ma ye’tıhim min zikrim miner rahmani muhdesin illa kanu anhü mu’ridıyn
   6. Fe kad kezzebu fe seye’tıhim embaü ma kanu bihı yestehziun
   7. E ve lem yerav ilel erdı kem embetna fıha min külli zevcin kerım
   8. İnne fı zalike le ayeh ve ma kane ekseruhüm mü’minın
   9. Ve inne rabbeke le hüvel azızür rahıym
   10. Ve iz nada rabbüke musa eni’til kavmez zalimın
   11. Kavme fir’avn e la yettekun
   12. Kale rabbi innı ehafü ey yükezzibun
   13. Ve yedıyku sadrı ve la yentaliku lisanı fe ersil ila harun
   14. Ve le hüm aleyye zembün fe ehafü ey yaktülun
   15. Kale kella fezheba bi ayatina inna meaküm müstemiun
   16. Fe’tiya fir’avne fe kula inna rasulü rabbil alemın
   17. En ersil meana benı israiyl
   18. Kale e lem nürabbike fına velıdev ve lebiste fına min umürike sinın
   19. Ve fealte fa’letekelletı fealte ve ente minel kafirın
   20. Kale fealtüha izev ve ene mined dallın
   21. Fe ferartü minküm lemma hıftüküm fe vehebe lı rabbı hukmev ve cealenı minel murselın
   22. Ve tilke nı’metün temünnüha aleyye en abbedte benı israıl
   23. Kale fir’avnü ve ma rabbül alemın
   24. Kale rabbüs semavati vel erdı ve ma beynehüma inküntüm mukının
   25. Kale li men havlehu ela testemiun
   26. Kale rabbüküm ve rabbü abaikümül evvelın
   27. Kale inne rasulekümüllezı ürsile ileyküm le mecnun
   28. Kale rabbül mesrikı vel mağribi ve ma beynehüma in küntüm ta’kılun
   29. Kale leinittehazte ilahen ğayrı le ec’alenneke minel mescunın
   30. Kale e ve lev ci’tüke bi şey’im mübın
   31. Kale fe’ti bihı in künte mines sadikıyn
   32. Fe elka asahü fe iza hiye sü’banüm mübın
   33. Ve nezea yedehu fe iza hiye beydaü lin nazırın
   34. Kale lil melei havlehu inne haza lesahırun alım
   35. Yürıdü ey yuhriceküm min erdıküm bi sıhrihı fe maza te’mürun
   36. Kalu ercih ve ehahü veb’as fil medaini haşirın
   37. Ye’tuke bi külli sehharin alım
   38. Fe cümias seharatü li mıkati yevmim ma’lun
   39. Ve kıyle lin nasi hel entüm müctemiun
   40. Leallena nettebius seharate in kanuhümül ğalibın
   41. Fe lemma caes seharatü kalu li fir’avne einne lena le ecran in künna nahnül ğalibın
   42. Kale neam ve inneküm izel le minel mükarrabın
   43. Kale lehüm musa elku ma entüm mülkun
   44. Fe elkav hıbalehüm ve ısıyyehüm ve kalu bi ızzeti fir’avne inna le nahnül ğalibun
   45. Fe elka musa asahü fe iza hiye telkafü ma ye’fikun
   46. Fe ülkıyes seharatü sacidın
   47. Kalu amenna bi rabbil alemın
   48. Rabbi musa ve harun
   49. Kale amentüm lehu kable en azene leküm innehu le kebirukümüllezı allemekümüs sıhr fe le sevfe ta’lemun le ükattıanne eydiyeküm ve ercüleküm min hılafiv ve la üzallibenneküm ecmeıyn
   50. Kalu la dayra inna ila rabbina münkalibun
   51. İnna natmeu ey yağfira lena rabbüna hatayana en künna evvelel mü’minın
   52. Ve evhayna ila musa en esri bi ıbadı inneküm müttebeun
   53. Fe ersele fir’avnü fil medaini haşirın
   54. İnne haülai le şirzimetün kalılun
   55. Ve innehüm lena le ğaizun
   56. Ve inna le cemıun hazirun
   57. Fe ahracnahüm min cennativ ve uyun
   58. Ve künuziv ve mekamin kerım
   59. Kezalik ve evrasnaha benı israıl
   60. Fe etbeuhüm müşrikıyn
   61. Felemma terael cem’ani kale ashabü musa inna le müdrakun
   62. Kale kella inne meıye rabbı seyehdın
   63. Fe evhayna ila masa enıdrib bi asakel bahr fenfeleka fe kane küllü firkın ket tavdil azıym
   64. Ve ezlefna semmel aharın
   65. Ve enceyna musa ve mem meahu ecmeıyn
   66. Sümme ağraknel aharın
   67. İnne fı zalike le ayeh ve ma kane ekseruhüm mü’minın
   68. Ve inne rabbeke le hüvel azızür rahıym
   69. Vetlü aleyhim nebee ibrahım
   70. İz kale li ebıhi ve kavmihı ma ta’büdun
   71. Kalu na’büdü asnamen fe nezallü leha akifın
   72. Kale hel yesmeuneküm iz ted’un
   73. Ev yenfeuneküm ev yedurrun
   74. Kalu bel vecedna abaena kezalike yef’alun
   75. Kale e feraeytüm ma küntüm ta’büdun
   76. Entüm ve abaükümül akdemun
   77. Fe innehüm adüvvül lı illa rabbel alemın
   78. Ellezı halekanı fe hüve yehdın
   79. Vellezı hüve yut’ımünı ve yeskıyn
   80. Ve iza merıdtü fe hüve yeşfın
   81. Vellezı yümıtünı sümme yuhyın
   82. Vellezı at’meu ey yağfira lı hatıy’etı yevmeddın
   83. Rabbi heb lı hukmev ve elhıknı bis salihıyn
   84. Vec’al lı lisane sıdkın fil ahırın
   85. Vec’alnı miv veraseti cennetin neıym
   86. Vağfir li ebı innehu kane mined dallın
   87. Ve la tuhzinı yevme yüb’asun
   88. Yevme la yenfeu malüv ve la benun
   89. İlla men etellahe bi kalbin selim
   90. Ve üzlifetil cennetü lil müttekıyn
   91. Ve bürrizetil cehıymü li ğavın
   92. Ve kıyle lehüm eyne ma küntüm ta’büdun
   93. Min dunillah hel yensuruneküm ev yentesırun
   94. Fe kübkibu fıhahüm vel ğavun
   95. Ve cünudü iblıse ecmeun
   96. Kalu ve hüm fıha yahtesımun
   97. Tellahi in künna le fı dalalim mübın
   98. İz nüsevvıküm bi rabbil alemın
   99. Ve ma edalleha illel mücrimun
   100. Fe ma lena min şafiıyn
   101. Ve la sadıkın hamım
   102. Fe lev enne lena kerraten fe nekune minel mü’minın
   103. İnne fı zalike le ayeh ve ma kane ekseruhüm mü’minın
   104. Ve inne rabbeke le hüvel azızür rahıym
   105. Kezzebet kavmü nuhınil murselın
   106. İz kale lehüm ehuhüm nuhun ela tettekun
   107. İnni leküm rasulün emın
   108. Fettekullahe ve etıy’un
   109. Ve ma es’elüküm aleyhi min ecr in ecriye illa ala rabbil alemın
   110. Fettekullahe ve etıy’un
   111. Kalu enü’minü leke vettebeakel erzelun
   112. Kale vema ılmı bima kanu ya’melun
   113. İn hısabühüm illa ala rabbı lev teş’urun
   114. Ve ma ene bi taridil mü’minın
   115. İn ene illa nezırum mübın
   116. Kalu le il lem tentehi ya nuhu le tekunenne minel mercumın
   117. Kale rabbi inne kavmı kezzebun
   118. Fettah beynı ve beynehüm fethav ve neccinı ve mem meıye minel mü’minın
   119. Fe enceynahü ve mem meahu fil fülkil meşhun
   120. Sümme ağrakna ba’dül bakıyn
   121. İnne fı zalik le ayeh ve ma kane ekseruhüm mü’minın
   122. Ve inne rabbeke le hüvel azızür rahıym
   123. Kezzebet adünil murselın
   124. İz kale lehüm ehuhüm hudün ela tettekun
   125. İnnı leküm rasulün emın
   126. Fettekullahe ve etıy’un
   127. Ve ma es’elüküm aleyhi min ecr in ecriye illa ala rabbil alemın
   128. E tebnune bi külli riy’ın ayeten ta’besun
   129. Ve tettehızune mesanıa lealleküm tahlüdun
   130. Ve iza betaştüm betaştüm cebbarın
   131. Fettekullahe ve etıy’un
   132. Vettekullezı emeddeküm bima ta’lemun
   133. Emeddeküm bi en’amiv ve benın
   134. Ve cennativ ve uyun
   135. İnnı ehafü aleyküm azabe yevmin azıym
   136. Kalu sevaün aleyna e veazte em lem teküm minel vaızıyn
   137. İn haza illa hulükul evvelın
   138. Ve ma nahnü bi müazzebın
   139. Fe kezzebuhü fe ehleknahüm inne fı zalike le ayeh ve ma kane ekseruhüm mü’minın
   140. Ve inne rabbeke le hüvel azızür rahıym
   141. Kezzebet semudül murselın
   142. İz kale lehüm ehuhüm salihun ela tettekun
   143. İnnı leküm rasulün emın
   144. Fettekullahe ve etıy’un
   145. Ve ma es’elüküm aleyhi men ecr in ecriye illa ala rabbil alemın
   146. E tütrakune fı ma hahüna aminın
   147. Fı cennativ ve uyun
   148. Ve züruıv ve nahlin tal’uha hedıym
   149. Ve tenhıtune minel cibali büyuten farihın
   150. Fettekullahe ve etıy’un
   151. Ve la tütıy’u emral müsrifın
   152. Ellezıne yüfsidune fil erdı ve la yuslihun
   153. Kalu innema ente minel müsahharın
   154. Ma ente illa beşerum mislüna fe’ti bi ayetin in künte mines sadikıyn
   155. Kale hazihı nakatül leha şirbüv ve leküm şirbü yevmim ma’lum
   156. Ve la temessuha bi suin fe ye’huzeküm azabü yevmin azıym
   157. Fe akaruha fe asbehu nadimın
   158. Fe ehazehümül azab inne fı zalike le ayeh ve ma kane ekseruhüm mü’minın
   159. Ve inne rabbeke le hüvel azızür rahıym
   160. Kezzebet kavmü lutınil murselun
   161. İz kale lehüm ehuhüm lutun ela tettekun
   162. İnnı leküm rasulün emın
   163. Fettekullahe ve etıy’un
   164. Ve es’elüküm aleyhi min ecr in ecriye illa ala rabbil alemın
   165. E te’tunez zükrane minel alemın
   166. Ve tezerune ma haleka leküm rabbüküm min ezvaciküm bel entüm kavmün adun
   167. Kalu leil lem tentehi ya lutu le tekunenne minel muhracın
   168. Kale innı li ameliküm minel kalın
   169. Rabbi neccinı ve ehlı mimma ya’melun
   170. Fe necceynahü ve ehlehu ecmeıyn
   171. İlla acuzen fil ğabirın
   172. Sümme demmernel aharın
   173. Ve emtarna aleyhim metara fe sae metarul münzerın
   174. İnne fı zalike le ayeh ve ma kane ekseruhüm mü’minın
   175. Ve inne rabbeke le hüvel azızür rahıym
   176. Kezzebe ashabül eyketil murselın
   177. İz kale lehüm şüaybün ela tettekun
   178. İnnı leküm rasulün emın
   179. Fettekullahe ve etıy’un
   180. Ve ma es’elüküm aleyhi min ecr in ecriye illa ala rabbil alemın
   181. Evfül keyle ve la tekunu minel muhsirın
   182. Vezinu bil kıstasil müstekıym
   183. Ve la tebhasün nase eşyaehüm ve la ta’sev fil erdı müsidın
   184. Vettekullezı halekaküm vel cibilletel evvelın
   185. Kalu innema ente minel müsahharın
   186. Ve ma ente illa beşerum mislüna ve in nezunnüke le minel kazibın
   187. Fe eskıt aleyna kisefem mines semai in künte mines sadikıyn
   188. Kale rabbı a’lemü bi ma ta’melun
   189. Fe kezzebuhü fe ehazehüm azabü yevmiz zulleh innehu kane azabe yevmin azıym
   190. İnne fı zalike le ayeh ve ma kane ekseruhüm mü’minın
   191. Ve inne rabbeke le hüvel azızür rahıym
   192. Ve innehu le tenzılü rabbil alemın
   193. Nezele bihir ruhul emın
   194. Ala kalbike li tekune minel münzirın
   195. Bi lisanin arabiyyim mübın
   196. Ve innehu lefı zübüril evvelın
   197. E ve lem yekül lehüm ayeten ey ya’lemehu ulemaü benı israıl
   198. Ve lev nezzelnahü ala ba’dıl a’cemın
   199. Fe karaehu aleyhim ma kanu bihı mü’minın
   200. Kezalike seleknahü fı kulubil mücrimın
   201. La yü’minune bihı hatta yeravül azabel elım
   202. Fe ye’tiyehüm bağtetev ve hüm la yeş’urun
   203. Fe yekul hel nahnü münzarun
   204. E fe bi azabina yesta’cilun
   205. E feraeyte im metta’nahüm sinın
   206. Sümme caehüm ma kun yuadun
   207. Ma ağna anhüm ma kanu yümetteun
   208. Ve ma ehlekna min karyetin illa leha münzirun
   209. Zikra ve ma künna zalimın
   210. Ve ma tenezzelet bihiş şeyatıyn
   211. Ve ma yembeğıy lehüm ve ma yestetıy’un
   212. İnnehüm anis sem’ı le ma’zulun
   213. Fe la ted’u meallahi ilahen ahara fe tekune minel müazzebın
   214. Ve enzir aşiratekel akrabın
   215. Vahfıd cenahake li menit tebeake minel mü’minın
   216. Fe in asavke fe kul innı berıüm mimma ta’melun
   217. Ve tevekkel alel azızir rahıym
   218. Ellezı yerake hıyne tekum
   219. Ve tekallübeke fis sacidın
   220. İnnehu hüves semıul alım
   221. Hel ünebbiüküm ala men tenezzelüş şeyatıyn
   222. Tenezzelü ala külli effakin esım
   223. Yülkunes sem’a ve ekseruhüm kazibun
   224. Veş şüaraü yettebiuhümül ğavun
   225. E lem tera ennehüm fı külli vadiy yehımun
   226. Ve ennehüm yekulune ma la yef’alun
   227. İllellezıne amenu ve amilus salihati ve zekerullahe kesırav ventesaru mim ba’di ma zulimu ve seya’lemüllezıne zalemu eyye münkalebiy yenkalibun

MEALİ
26 – ŞUARÂ SÛRESİ
227 âyettir. Mekkî olup son dört âyeti Medine’de inmiştir. 224. âyette şairlerden bahsolunup Kur’ân’ın bir şair eseri olduğunu iddia eden muhalifler reddolunup, bununla beraber şairlerin makbul kısmının da bulunduğu kabul edilir. Bu yön üzerinde durularak sûreye Şuâra adı verilmiştir. Hz. Peygamberi takviye için Hz. Mûsa, Hz. İbrahim, Hz. Nûh, Hz. Hûd, Hz. Salih, Hz. Lût, Hz. Şuayb (aleyhimü’s-selam) gibi peygamberlerin tebliğleri nakledilir. Bunlar A’raf sûresinde daha tafsilatlı geçen kıssalardır. Yalnız orada tarihî sıraya göre anılırlarken burada hikmet ve ibret icabı sıra değiştirilir. Böylece Kur’ân’ın, bazan kasden tarihî gaye değil, dinî gaye gözettiğine dikkat çekilmiş olur.
Bismillâhirrahmânirrahîm.
1 – Tâ Sîn Mîm
2 – Şunlar gerçekleri açıklayan kitabın âyetleridir.
Mübin: Açık, gerçekleri açıklayan, Allah’tan geldiği âşikâr ve kesin, hak ile batılı kesin olarak birbirinden ayıran anlamına gelir.
3 – Onlar iman etmiyor diye üzüntüden nerdeyse kendini yiyip tüketeceksin. [35,8; 18,6]
4 – Eğer dileseydik onlara gökten öyle bir mûcize indirirdik ki, onun karşısında ister istemez boyun bükerlerdi.
Allah dileseydi İnkâr edenlerin, imana girmelerini gerektirecek mûcizeler gösterirdi. Fakat Onun hikmeti, insana verdiği akıl, irade gibi kabiliyetlere göre insanlık şahsiyetine yaraşan bir hürriyet vermeyi dilemiştir. Allah insanın, gerek tekvinî kainat kitabına, gerek tenzilî kitabına yerleştirdiği âyetleri inceleyerek hidâyeti kabul etmesini beklemektedir. İnsan bu imtihan dünyasında gerçeğe yönelmekle gelişme ve yükselme imkânı bulmaktadır.
5 – (Fakat Biz bunu istemedik.) O sebeple, ne zaman onlara Rahman’dan yeni bir mesaj gelse, mutlaka ona arkalarını dönüp uzaklaşırlar. [12,103; 36,30; 23,44]
6 – Nitekim işte bu mesajı da yalan saydılar, ama alay edip durdukları Kur’ân’ın bildirdiği olaylar, yakında başlarına gelince, alay etmenin ne demek olduğunu anlayacaklardır.
7 – Peki bunlar yeryüzüne, orada her güzel çiftten nice nebatlar yetiştirdiğimize hiç bakmıyorlar mı?
Aynı su ile sulanan, aynı toprakta binlerce çeşit ürünün yetişmesine dikkat edip, tesadüfe en ufak bir yer olmadığını bilmek gerekir.
8 – Elbette bunda alınacak ibret vardır; fakat onların ekserisi ibret alıp da iman etmezler.
9 – Ama senin Rabbin azîz ve rahîmdir (mutlak galiptir, geniş merhamet sahibidir). [10,74]
10, 11 – Bir vakit de Rabbin Mûsâ’ya: “Haydi! o zulme batmış olan topluma, yani Firavunun halkına git. Onlar küfür ve isyandan hâlâ mı sakınmayacaklar?” diye nida etti. [20,47]
Hz. Mûsâ (a.s.)’ın durumu Hz. Muhammed (a.s.)’ın durumundan daha çetin idi. Zira o Firavunun köleleştirdiği bir millete mensup idi. Hz. Mûsâ Firavunun sarayında büyütülmüştü. Dünyanın en güçlü bir hükümdarını hakka dâvet etmekle görevli idi. Hz. Peygamber ise muhataplarına göre eşit konumda olup, Kureyş’in dünyevi güçleri, Firavun sultanlığı ile kıyas bile edilemezdi. İşte bu kıssa ile Kur’ân Kureyş’e ve herkese şu dersi vermek istiyor: “O zor şartlarda bile hak din galip geldi. Mekke kâfirlerinin bu dâveti engellemesi mümkün değildir.”
12-13 – “Ya Rabbi” dedi, “korkarım ki beni yalancı sayarlar, benim de göğsüm daralır, dilim tutulur. Onun için Harun’a da risalet ver.” [28,34; 20,29] {KM, Çıkış 4,10-14}
14 – “Hem sonra onların benim üstümde bir hakları da var. Bundan ötürü beni öldürmelerinden endişe ediyorum.” [28,15] {KM, Çıkış 2,11-15}
15 – “Hayır!” buyurdu, “Benim âyetlerimle gidin, Biz de sizinle beraberiz, olup bitenleri işitiriz.” [28,35; 20,46]
16-17 – Gidin o Firavun’a: “Biz Rabbülâlemin tarafından sana gönderilen elçiyiz, O’ndan sana mesaj getirdik: İsrailoğullarını serbest bırakacaksın, bizimle gelecekler!” deyin. [20,46]
Hz. Mûsâ ile Harun’un başlıca iki görevleri vardı. 1.Firavun’u ve halkını bir Allah’a kulluğa çağırmak. 2.İsrailoğullarını, Firavun’un esaretinden kurtarmak. Kur’ân bazan her ikisinden (Naziat sûresinde), bazen birinden bahseder.
18 – “A!” dedi, “Sen şu bebekken alıp yanımızda büyüttüğümüz çocuk değil misin? Sonra da bizim sarayımızda senelerce kalmış, ömrünün bir kısmını bizimle geçirmiştin?”
19 – “Sonunda da bildiğin o işi yapmıştın. Sen doğrusu nankörün tekisin!” {KM, Sayılar 12,1}
20 – “Ben” dedi, “yanlışlıkla, sonunda ne olacağını bilmeksizin, şaşkın bir vaziyette o işi yapmıştım.”
21 – “Sizden korktuğum için de kaçmıştım. Ama Rabbim bana hüküm ve hikmet verdi ve beni peygamberler arasına dahil etti.” [28,21; 6,89; 45,16]
22 – “O başıma kaktığın iyilik ise, İsrailoğullarını köleleştirmenin bir sonucu değil miydi?”
23 – Firavun: “Sahi, şu bahsettiğin Rabbulâlemin de ne?” dedi. [28,38; 43,51-52]
Firavun, Rabbülâlemin’in mahiyetini soruyor. Bir şeyin mahiyeti ise, benzerleri ile ortak olduğu genel gerçektir. “Onun türü veya cinsi nedir?” diye sormuş oluyor. Allah Teâlanın benzeri olmadığından Hz. Mûsâ (a.s.) cevabında üslub-i hakîm tarzını seçip, yalnız, Rabbülâlemin’in ismini kavram mânasıyla düşündürmek üzere, alemini tefsir ederek “göklerin ve yerin Rabbi” diyor.
24 – “Eğer işin gerçeğini bilmek isterseniz söyleyeyim: O, göklerin, yerin ve ikisi arasında olan her şeyin Rabbidir.”
25 – Firavun alaycı bir şekilde çevresindekilere: “Bu adamın dediklerini işittiniz değil mi? (Aklısıra cevap veriyor).
26 – Mûsâ onu hiç duymamış gibi sözüne devam ederek: “O sizin de, sizden önceki babalarınızın da Rabbidir.”
27 – Firavun: “Dikkat edin! Size gönderilen bu elçi kesinlikle bir deli!”
28 – Mûsâ: “O doğunun da, batının da, doğu ile batı arasındaki her şeyin de Rabbidir. Aklınız varsa bunu anlarsınız.” [2,258]
29 – Firavun, Mûsâ’ya cevaben: “Eğer benden başka tanrı kabul edersen mutlaka seni zindanlık ederim!” dedi. [7,127; 79,24; 28,38]
30 – “Ya” dedi, “sana doğruluğumu ispatlayan âşikâr bir delil getirmiş olsam da mı?”
31 – “Haydi, dedi, doğru söylüyorsan, göster o belgeni de görelim!”
32 – Bunun üzerine Mûsa asâsını yere attı. Bir de ne görsünler: Değnek her haliyle tam bir ejderha oluvermiş! [27,12; 28,32]
33 – Bir de elini koynundan çıkardı ki bakanların gözlerini kamaştıracak kadar parlak mı parlak! [27,12; 28,32]
34 – Firavun etrafındakilere: “Bu adam, dedi, galiba usta bir sihirbaz!”
35 – “Büyü gücü ile sizi yerinizden yurdunuzdan çıkarmak istiyor, ne buyurursunuz, görüşünüzü bildirin!” [7,110]
36-37 – “Bunu ve kardeşini biraz burada beklet, bütün şehirlere haber gönder, sonra ne kadar mahir sihirbaz varsa alıp gelsinler!” dediler.
38 – Böylece belirlenen günde bütün usta sihirbazlar toplandı.
39-40 – Halka da: “Haydi ne duruyorsunuz, siz de toplansanıza!”
“Umarız büyücüler galip gelirler de biz de onların dinlerine tâbi oluruz!” denildi.
Bu büyücüler, büyünün önemli bir rol oynadığı Amon kültürünün resmî rahipleriydiler. Dolayısıyla, onların Hz. Mûsâ’ya galebe çalmaları devlet dininin halkın gözünde önemini pekiştirecekti. Onların ana gayeleri Mûsâ’ya tâbi olmama idi. Yoksa gerçekte sihirbazların dinlerine de tâbi olma gayeleri yoktu. Büyücülere moral vermek için ve onları tam gayrete getirmek için: “Haydi görelim sizi! Galip gelin de biz de sizin dininize girelim” diye teşcî ediyorlardı. Bu sözü kinaye kabilinden söylemişlerdi.
41 – Büyücüler Firavunun huzuruna varınca ona:
“Biz galip gelirsek, elbet bize büyük bir ödül verilir herhalde!” dediler.
42 – “Evet, evet! dedi, Üstelik, sizi yakın çevreme alacağım, benim gözdelerimden olacaksınız.”
43 – Yarışma başlayınca Mûsa: “Önce siz marifetinizi ortaya koyun, ne atacaksanız atın!” dedi.
44 – İplerini ve değneklerini yere attılar ve:
“Firavun’un izzetine yemin ederiz ki galip gelen biz olacağız” dediler.
45 – Derken Mûsâ da değneğini yere attı;
bir de ne görsünler:
O, büyücülerin göz boyayarak uydurup ortaya koydukları şeyleri yutuveriyor!
46 – Bunu gören sihirbazlar derhal secdeye kapandılar.
47-48 – “Rabbülâlemine, Mûsâ ile Harun’un Rabbine biz de iman ettik” dediler. [17,81; 21, 18; 20,65-66; 7,116-122]
49 – Firavun: “Demek ben size izin vermeden ona inandınız ha!
Anlaşıldı: Size büyüyü öğretmiş olan ustanız oymuş!
Size yapacağımı da yakında öğreneceksiniz.
Farklı yönlerden olmak üzere el ve ayaklarınızı kesecek ve hepinizi asacağım!”
50 – “Hiç önemi yok” dediler, “biz zaten Rabbimize döneceğiz!”
51 – “İman edenlerin öncüleri olduğumuzdan ötürü umarız ki Rabbimiz günahlarımızı affeder.”
52 – Mûsâ’ya da: “Mümin kullarımı geceden yola çıkar; zira siz mutlaka takip edileceksiniz!” diye vahyettik.
53 – Firavun ise onları takip etmek gayesiyle, bütün şehirlere asker toplamak üzere görevliler çıkardı.
54 – “Esasen bunlar çok küçük, sefil bir gruptur.”
55 – “Fakat bize karşı kızgın olup diş bilemektedirler.
56 – “Biz de elbette uyanık, tedbirli bir topluluğuz” diyordu.
57-58 – Ama neticede Biz onları bahçelerinden ve pınarlarından,
hazinelerinden, servetlerinden
ve kendilerince çok değerli makam ve mevkilerinden çıkardık.
59 – Bu olay böylece tamamlandı.
Bahsedilen bütün o nimetlere İsrailoğullarını mirasçı yaptık. [7,137; 28,5]
Bu ara cümle [7,137] de atıfta bulunulan, İsrailoğullarının Mısır’daki sefalet günlerinden sonra Filistin’de kavuşacakları bolluk ve ikbal günlerine işaret etmektedir.
60 – (Takip kıssasına dönelim) Güneş doğup ortalığı aydınlatırken Firavun’un ordusu onları takibe koyuldu. [44,24]
61 – İki topluluk birbirini görecek kadar yaklaşınca Mûsâ’nın arkadaşları: “Eyvah! Bize yetiştiler!” dediler.
62 – “Hayır, asla!” dedi, “Rabbim benimledir ve O muhakkak ki bana kurtuluş yolunu gösterecektir.”
63 – Biz Mûsâ’ya: “Asânı denize vur!” diye vahyettik.
Vurur vurmaz deniz yarıldı, öyle ki birer koridor gibi açılan her yolun iki yanında sular büyük dağlar gibi yükseldi. [20,77] {KM, Çıkış 14, 22}
64-66 – Ötekileri (Firavun’un ordusunu da) oraya yaklaştırdık. Mûsâ’yı ve beraberinde olan herkesi kurtardık. Öbürlerini ise suda boğduk.
67 – Elbette bunda alınacak ibret vardır, fakat onların ekserisi ibret alıp da iman etmezler.
68 – Ama Senin Rabbin aziz ve rahimdir (mutlak galiptir, geniş merhamet sahibidir).
69 – Onlara İbrahim’in başından geçenleri de anlat.
70 – Günün birinde o babasına ve halkına hitaben: “Söyler misiniz siz neye ibadet ediyorsunuz?” dedi.
71 – Onlar da: “Kendi putlarımıza ibadet ediyoruz.” dediler ve ilave ettiler: “Onlara tapmaya da devam edeceğiz!”
72-73 – “Peki onlar” dedi, “siz kendilerine dua ettiğinizde sizi işitiyorlar mı?
Yahut taptığınızda size fayda veya tapmadığınızda size zarar verebiliyorlar mı?
74 – “Yook! dediler, ama atalarımızı böyle bir uygulama içinde bulduk, biz de onu benimsedik.”
75-76 – İbrahim: “Peki, gerek sizin, taptığınız gerek, gelip geçmiş babalarınızın taptığı şeyler hakkında biraz olsun düşünmediniz mi?
77 – Bilin ki bütün o ibadet ettiğiniz tanrılar, Rabbülalemin hariç, hepsi benim düşmanlarımdır. [10,71; 11,54-56; 6,81; 43,26]
Kur’ân’ın, Hz. İbrâhim (a.s.) ın tevhid inancına fazla yer vermesinin hikmeti şudur: Araplar, Hz. İbrâhim’in dinine mensup olmakla öğünüyorlardı. Öte yandan Yahudi ve Hıristiyanlar da onun, dinlerinin öncüsü olduğunu ileri sürüyorlardı. Kur’ân bütün onlara şunu vurgulamak istiyordu ki: Hz. İbrâhim’in dini, şimdi Hz. Muhammed (a.s.)’ın size bildirdiği İslâm dinidir. O bu inanç içindir ki ailesini, vatanını ve milletini terkedip gâh Filistinde, gâh Hicazda gâh Mısırda sürgün hayatı yaşamak zorunda kalmıştı.
78 – O’dur beni yaratan ve hayat imkânlarını veren, maddeten ve mânen yol gösteren.
79 – O’dur beni doyuran, O’dur beni içiren.
80 – Hastalandığımda O’dur bana şifa veren.
81 – O’dur beni öldürecek ve sonra da diriltecek olan.
Allah insanı yaratıp kendi haline bırakmamıştır. Onun vücudunu devamlı surette geliştirme, her türlü ihtiyaçlarını karşılama, ona zarar verecek binlerce tehlikeden koruma işlerini de uhdesine almıştır. Yüce Yaratıcı bunu öyle bir sisteme bağlamıştır ki insanın bu kadar ilerleyen bilgi ve tecrübeleri, bu sistemi güzelce farketmekle beraber lâyıkıyla kavrayamamaktadır.
82 – Büyük hesap günü günahlarımı bağışlayacağını umduğum Ulu Rabbim de yine O’dur. [4,48]
83 – Ya Rabbî! Bana hikmet ver ve beni salihler arasına dâhil eyle! [26,21; 2,130]
84 – Gelecek nesiller içinde iyi nam bırakmayı, hayırla anılmayı nasib eyle bana. [37,108; 2,129]
85 – Naim cennetlerine vâris olanlardan eyle beni ya Rabbî. [23,10]
86 – Babamı da affet, ona tövbe ve iman nasib et, Zira o yolunu şaşıranlar arasında. [19,47; 9,114; 60,4]
87 – İnsanların diriltilip bir araya toplandığı mahşer günü rüsvay eyleme beni ya Rabbî.
88 – O gün ki ne mal, ne mülk, ne evlat insana fayda eder. [6,94; 23,101; 18,46]
89 – O gün insana fayda sağlayan tek şey, Allah’a teslim ettiği selim bir gönül olur.
90 – O gün cennet müttakilere yaklaştırılır. [15,45]
91 – O gün cehennem azgınlara gösterilir. [21,98]
92-93 – Ve onlara: “Nerede o, Allah’tan başka taptıklarınız?
Size yardım edebiliyorlar mı, kendilerini olsun kurtarabiliyorlar mı?” denilir.
94-95 – Arkasından onlar da, o azgınlar da ve topyekün İblis ordusu da cehenneme fırlatılır.
96-102 – Orada putlarıyla çekişirken şöyle derler “Vallahi de, tallahi de biz besbelli bir sapıklık içinde imişiz!”
“Çünkü biz sizi Rabbülâlemin ile bir tutuyorduk. Ama bizi saptıranlar da, o mücrimler oldu.
“Şimdi artık ne şefaatçimiz var bizim, ne candan bir dostumuz!”
“Ah! Ne olurdu, imkân olsa da dünyaya bir dönsek ve müminlerden olsaydık!” [36,56; 40,47; 7,53; 38,64]
Siyaktan iyice anlaşıldığı üzere âyet, kâfirler lehindeki şefaati reddetmektedir. Yoksa müminler hakkındaki şefaati inkâr edenlerin bu âyeti ileri sürmeleri geçersizdir.
103 – Elbette bunda alınacak ibret vardır; fakat onların ekserisi ibret alıp da iman etmezler.
104 – Ama senin Rabbin aziz ve rahîmdir (mutlak galiptir, geniş merhamet sahibidir).
105 – Nûh’un halkı da gönderilen resûlleri yalancı saydı. [36,14; 7,59-84]
106 – Kardeşleri Nûh onlara şöyle demişti: “Hâla inkâr ve isyandan sakınmayacak mısınız?
107 – Bilin ki ben size gönderilmiş güvenilir bir elçiyim.
108 – Öyleyse Allah’a karşı gelmekten sakının da bana itaat edin.
109 – Bu hizmetten ötürü sizden hiçbir ücret istemiyorum. Benim ücretimi verecek olan, ancak Rabbülalemîn’dir.
110 – Haydi öyleyse! Allah’a karşı gelmekten sakının da bana itaat edin.”
111 – “A!” dediler, “seni izleyenlerin, toplumun en aşağı tabakasından olduklarını göre göre sana inanmamızı nasıl beklersin?” [6,52-53; 80,5-12]
112-113 – Nûh: “Onların daha önce ne yaptıkları hakkında bilgim yoktur.
Sizin azıcık bir şuurunuz olsaydı bilirdiniz ki onların hesabı ancak Rabbime aittir.
114-115 – Ben iman edenleri asla kovamam. Ben sadece açıkça uyaran bir elçiyim.”
116 – “Nûh! bizi dinle!” dediler, “eğer bu dâvadan vazgeçmezsen, mutlaka taşa tutulacaksın!
Mercûm’un iki anlamı olabilir: 1.Taşlanmış, recm edilmiş. 2.Her taraftan azarlanmış, lanetlenmiş. Burada her iki mâna da geçerlidir.
117-118 – “Ya Rabbî, dedi, halkım beni yalancı saydı.
Artık benimle onlar arasındaki hükmünü Sen ver, beni ve beraberimdeki müminleri Sen halas eyle ya Rabbî!” [54,10-14]
119 – Hülasa Biz de onu ve yanındakileri o yükle dolu gemi içinde kurtardık.
120 – Arkasınden geride kalanları da suda boğduk.
121 – Elbette bunda alınacak ibret var,
fakat onların ekserisi ders alıp da iman etmezler.
122 – Ama Senin Rabbin aziz ve rahîmdir (mutlak galiptir, geniş merhamet sahibidir).
123 – Âd halkı da resûlleri yalancı saydılar.
124-127 – Kardeşleri Hûd onlara şöyle dedi: “Hâlâ inkâr ve isyandan sakınmayacak mısınız?
Bilin ki ben size gönderilmiş güvenilir bir elçiyim.
Öyleyse Alaha karşı gelmekten sakının da bana itaat edin. Bu hizmetten ötürü sizden hiç bir ücret istemiyorum.
Benim ücretimi verecek olan ancak Rabbülâlemindir. [25,4-5; 16,24]
128-130 – Siz her yol üzerinde, gelip geçenleri şaşırtmak için bir alamet yapıp
saçma sapan şeylerle mi uğraşırsınız?
O muazzam yapıları Dünyada ebedi kalmak gayesiyle mi inşa ediyorsunuz?
Başkalarının hukukuna karşı hiç sınır tanımadan hep böyle zorbalık mı yapacaksınız? [89,6-7; 53,50; 41,15; 46,25; 69,7]
Hz. Hud o binaların sadece plan, sayı ve ihtişamlarına değil, aynı zamanda bu israflı yapıların o milletin ahlâk, kültür ve medeniyeti üzerindeki yakın etkilerine de itiraz etmiş oluyordu.
131-135 – Allah’a karşı gelmekten sakının da bana itaat edin.
Size bildiğiniz bunca nimetleri veren,
size evcil havyanlar ve evlatlar ihsan eden,
bağ ve bahçeler, pınarlar lütfeden o Rabbinize karşı gelmekten sakının.
Müthiş bir günün azabının tepenize ineceğinden, gerçekten endişe ediyorum!”
136-138 – “Sen” dediler, “ha böyle nasihat etmiş, ha etmemişsin, bize göre hepsi bir.
Bizim tuttuğumuz yol, önceki atalarımızın sürüp gelen adetlerinden başka birşey değildir.
Biz bundan ötürü de cezalandırılacak değiliz!” [11,53]
139 – Neticede onu yalancı saydılar, Biz de onları imha ettik.
Elbette bunda, alınacak ibret var,
fakat onların ekserisi ibret ders da iman etmezler.
140 – Ama Senin Rabbin aziz ve rahimdir (mutlak galiptir, geniş merhamet sahibidir). [7, 73; 11,61-68; 15,80; 27,45]
141 – Semud halkı da resûlleri yalancı saydı.
142-145 – Kardeşleri Salih onlara şöyle dedi: “Hâla inkâr ve isyandan sakınmayacak mısınız?
Bilin ki ben size gönderilmiş güvenilir bir elçiyim.
Öyleyse Allah’a karşı gelmekten sakının da bana itaat edin.
Bu hizmetten dolayı sizden hiçbir ücret istemiyorum.
Benim ücretimi verecek olan ancak Rabbülâlemindir.
146 – Siz burada, konfor ve güven içinde kendi rahatınıza bırakılacağınızı mı sanıyorsunuz?
147-148 – Bağlarda, bahçelerde, pınarların başında, ekinler, bostanlar, dalları kırılacak derecede yüklü salkımları sarkan hurmalıklar içinde
devamlı kalacağınızı mı sanıyorsunuz?
149 – Böyle düşündüğünüz için mi dağlarda ince bir sanat eseri lüks villalar yontuyorsunuz?
Hicazın kuzeyinde Medine ile Tebük civarında Hicr dağının batı yamaçlarında Semudluların kayalara oydukları mesken ve mezarlara dikkat çekilmektedir. Bu yapılar, yüksek bir uygarlık ve dünyevi kudrete işaret eden ince bir zevk ve büyük emek ürünüdürler. Kalıntıları bu gün de görülebilir durumda olan bir takım hayvan figürleri ve kitabelerle süslü bu yapılar, popüler Arap dilinde Medayin Salih diye adlandırılır.
150-152 – Artık Allah’a karşı gelmekten sakının da bana itaat edin.
Sakın işi gücü dünyada fesat çıkarıp nizamı bozmak olan,
düzeltme için ise hiç bir gayretleri bulunmayan o haddi aşanların isteklerine uymayın.
153-154 – “Sen” dediler, “bir sihirin etkisine kapılmışlardan birisin.
Hem bize hiçbir üstünlüğün yok, bizim gibi bir insansın.
Yok eğer böyle değilsen, iddianda doğru isen mûcize göster bize!”
155-156 – Salih: “İşte mûcize, şu dişi deve!
Nöbetleşe olarak, kuyudan bir onun içme sırası, belirli günde de sizin içme sıranız olsun.
Sakın ona fenalık dokundurayım demeyin, yoksa sizi müthiş bir günün azabı bastırıverir.” dedi.
157 – Derken, deveyi boğazladılar, ama çok geçmeden yaptıklarına pişman oldular.
158 – Çünkü bildirilen o azap onlar bastırıverdi.
Elbette bunda alınacak ibret vardı. Ama onların ekserisi ders alıp da iman etmezler.
Semud halkından günümüze ulaşan tarihî kalıntılar vardır. Hicr denilen bölgede (Medine ile Tebük arasında) yer alan bu kalıntılar arasında bir de kuyu vardır. Bu kuyu Osmanlı Devletinden kalan bir askeri karakol içinde olup, Hz. Salih’in mûcizevî devesinin su içtiği kuyu olduğu bildirilmektedir. Harabelerden, müthiş zelzelenin 500 x 200 km. çapında bir kısmı etkilediği anlaşılmaktadır (Tefhim). Hicr’deki kalıntıların benzerleri Ürdünde Petra bölgesinde de vardır. Bazı şarkiyatçılar Kur’ân hakkında şüphe uyandırmak için Hicr’deki binaların Semud’a değil, Nabatlılara ait olduğunu iddia ederler. Halbuki Nabatlılar, Semud halkından öğrenip bu san’atı mükemmel duruma ulaştırmış olabilirler.
159 – Ama senin Rabbin aziz ve rahîmdir (mutlak galiptir, geniş merhamet sahibidir).
160 – Lût halkı da elçi yalancı saydı.
161-164 – Kardeşleri Lût onlara şöyle dedi: “Hâla inkâr ve isyandan sakınmayacak mısınız?
Bilin ki ben size gönderilmiş güvenilir bir elçiyim.
Öyleyse Allah’a karşı gelmekten sakının da bana itaat edin.
Bu hizmetten ötürü sizden hiç bir ücret istemiyorum.
Benim ücretimi verecek olan ancak Rabbülalemindir. [7,80-84; 11,74-83; 15,57-77; 29,28-35]
165,166 – Neden siz bütün insanlardan sadece erkeklere şehvetle varıyorsunuz?
Neden Rabbinizin sizin için yarattığı eşlerinizi bırakıp da bu işi yapıyorsunuz?
Siz hakikaten iyice azmış bir toplumsunuz.”
167 – “Bizi dinle Lût!” dediler, “bu söylediklerine son vermezsen mutlaka yurt dışına sürüleceksin. [7,82]
168-169 – “Ben” dedi, “sizin yaptığınız bu işten nefret ediyorum.
“Beni ve bana tâbi olanları, onların yaptıkları kötülüğün cezasından
ve onların her türlü şerrinden Sen kurtar ya Rabbi!”
170 – Biz de onu ve ona uyanları tamamen kurtardık.
171 – Yalnız bir koca karı geride kalıp helâk edilenler arasında oldu.
172 – Sonra geridekileri hep imhâ ettik.
Lut halkının başına inen azap Tevrat’ta ve antik dönemden kalan eserlerde de yer alır. Ayrıca, bazı tarihî ve arkeolojik araştırmalar da olayı tesbit etmektedir. Olay Lût Gölü (Ölü Deniz) civarında, M. Ö. yaklaşık 1900 sıralarında vaki olmuştur. Bu vadide Lut kavminin yaşadığı Sodom şehrinin yanısıra Gomore, Adma, Zebuyem kentleri de vardı.
173 – Üzerlerine öyle helâk eden bir yağmur yağdırdık ki sorma!
Uyarılanların başına yağan musîbet ne fena idi!
174 – Elbette bunda alınacak ibret vardır. Fakat onların ekserisi ders alıp da iman etmezler.
175 – Ama Senin Rabbin aziz ve rahîmdir (mutlak galiptir, geniş merhamet sahibidir).
176 – Eyke halkı da resulleri yalancı saydı.
Eyke ile Medyen bazı müfessirlere göre aynı, bazılarına göre ise iki ayrı kavim idi. Muhtemelen bunlar aynı ırkın iki kolu idiler. Hz. İbrâhim’in oğlu Medyen’e nisbet edilen bu halk, Hicaz’ın kuzeyinden itibaren Filistin’in güneyine kadar çeşitli yerleşim merkezleri kurmuşlardı.
177-180 – Şuayb onlara şöyle dedi: “Hâlâ inkâr ve isyandan sakınmayacak mısınız?
Ben size gönderilmiş güvenilir bir elçiyim.
Öyleyse Allah’a karşı gelmekten sakının da bana itaat edin.
Bu hizmetten ötürü sizden hiçbir ücret istemiyorum.
Benim ücretimi verecek olan, ancak Rabbülâlemindir.”
181 – Ölçeği, tam ölçün de eksik ölçüp hak yiyenlerden olmayın.
182-183 – Doğru terazi ile tartın, halkın hakkından bir şey kısmayın.
Ülkede bozgunculuk yaparak nizamı bozmayın.
184 – “Sizi de sizden önceki nesilleri de yaratan Rabbinize karşı gelmekten sakının.”
185 – “Sen” dediler, “bir sihirin etkisine kapılmışsın.
186 – Bize hiç bir üstünlüğün yok, sen de bizim gibi bir insansın.
Doğrusu, biz seni yalancılardan sanıyoruz.
187 – Eğer peygamberlik iddiasında doğru isen haydi gökten üstümüze bir parça düşür, üstümüze azap indir.” [17,92; 8,32]
188 – Şuayb: “Rabbim sizin yaptıklarınızı çok iyi biliyor.” dedi. [7,88; 11,87]
189 – Yine de onu yalancı saydılar. Bunun üzerine o gölge gününün azabı onları bastırıverdi. Gerçekten o müthiş bir günün azabı idi.
Rivayete göre Allah onlara yedi gün ve sekiz gece süren şiddetli bir sıcak verdi. Evlere sığınıp, sonra ovaya çıkmaya mecbur kaldılar. Gölgeleyen bir bulutun altında toplandılar. O gölgelik bir ateş halinde üzerlerine düşüp hepsini yiyip bitirdi.
190 – Elbette bunda alınacak ibret vardır.
Fakat onların ekserisi ders alıp da iman etmezler.
191 – Ama Senin Rabbin aziz ve rahîmdir (mutlak galiptir, geniş rahmet sahibidir).
192 – Elbette bu Kur’ân Rabbülâleminin indirdiği bir kitaptır.
193-195 – Onu Rûhu’l-emin, uyaran nebîlerden olman için, senin kalbine açık ve vazıh bir Arapça ile indirmiştir. [2,97]
196 – Bu Kur’ân’a, elbette öncekilerin kitaplarında da işaret edilmişti. [7,157]
Maksat şudur: “Bu zikir, bu vahiy ve bu ilahî emirler, daha önce gönderilmiş ilahî kitaplarda da vardır. Bunların hiçbiri ilk olarak Kur’ân’da yer almış değildir.
197 – İsrailoğullarından bilginlerin onu bilmeleri, onlar için bir delil değil midir?
198-199 – Eğer Biz Kur’ân’ı arap olmayanlardan birine indirseydik de O’nu kendilerine okusaydı, yine de ona iman etmezlerdi. [15,14-15; 10,96-97]
Hz. Peygamberin karşılaştığı inatçı inkârın bir şekli de şu idi: “O’nun getirdiği mesaj Arapçadır. Kendisi de Arap olduğu için bunu kendisinin hazırladığı söylenebilir. Şayet kendisinin de, bizim de bilmediğimiz bir dilden olsaydı ona inanabilirdik.” Oysa Allah onların dediği gibi yapsaydı, bu sefer şöyle diyeceklerdi. “Bu yabancıyı cin tutmuş! Başka izahı yok!” Allah Teâla onlara cevaben kolaylıkla anlamaları için kendi dillerinde gönderildiğini bildirmiştir [44,58]. Fakat onlar bunu anlamazlıktan gelmişlerdir.
Aslında Arapça dışında bir dil ile gönderilseydi, yine onlar: “Şu tuhaflığa bakın: Arap milletinden bir resul gönderilmiş, ama ona öyle bir mesaj verilmiş ki ne kendisi anlıyor, ne de halkı!” (Krş. 41,44). Allah onların çaresizlik içindeki son bahanelerini, daha doğrusu sayıklamalarını da cevaplandırmıştır: “Vahyi gökten kağıtlar halinde indirsek, onlar da elleriyle tutsalar dahi bu sefer de: “Bu bir büyüden ibaret, gerçek olamaz!” derlerdi [6,7].
200-201 – İşte aynen bunun gibi, Biz o yalanlamayı o mücrimlerin kalplerine öyle bir soktuk ki, o can yakıcı azaba girmedikçe ona iman etmezler.
202 – İşte bu azap, kendilerine ansızın gelir ki, onlar hiç farkında olmazlar.
203 – İşte o zaman: “Acaba, bize, azıcık olsun, bir mühlet verilir mi” derler. [14,44; 40,84-85]
204 – Hâla, onlar Bizim azabımızın çarçabuk gelmesini mi istiyorlar. [29,29-53]
205-207 – Ne dersin: Onları yıllarca yaşatsak da, sonra tehdit edildikleri o azap başlarına gelse, onca seneler yaşayıp zevklenmeleri kendilerini kurtarabilir mi? [2,96; 92,11]
208 – Biz hiç bir ülkeyi, uyarıcıları gelmeden imha etmedik. [17,15; 28,59]
209 – Öğüt ve hatırlatmada bulunulmuştur. Biz hiçbir zaman zalim olmadık.
210 – Kur’ân’ı asla şeytanlar indirmiş değildir.
211 – Bu, onların yapacağı iş değildir! Hem isteseler de buna güçleri yetmez!
212 – Çünkü onlar vahyi işitmekten kesinlikle menedilmişlerdir. [72,8-10]
213 – Öyleyse sakın, Allah ile beraber başka tanrıya yalvarma, sonra azaba mâruz kalanlardan olursun. [36,6; 6,92; 51,19,97; 11,17]
214 – Önce en yakın akrabalarını uyar.
Bu emir, İslâm’ın bir prensibini ortaya koymaktadır: Peygamber ve ailesi için hiç bir ayrıcalık yoktur. Hatta yükümlülükler önce onlardan başlamaktadır: Zekat diğer müslümanlara düşerken, Peygamber ailesine haramdır. İlk kaldırılan faiz, Hz. Peygamberin amcası Abbas (r.a) ınki olmuştur. Faraza suç işlemeleri halinde Peygamber hanımlarının cezası iki misli olarak belirlenmiştir. [33,30]
215 – Sana tâbi olan müminlere kol kanat ger.
216 – Bununla beraber akrabalarından sana isyan edenlere “Ben sizin yaptıklarınızdan beriyim” de.
217 – Sen o aziz-u rahîme (o mutlak galip ve geniş rahmet sahibine) güvenip dayan.
218-220 – Sen yolunda kaim olurken, namaza dururken de, O seni elbette görüyor. Secde edenler, ibadet edenler arasında dolaşmalarını da görüyor. Çünkü her şeyi hakkıyla işiten, hakkıyla bilen O’dur. [5,67; 52,48]
221 – (Şeytanlardan bahsediyorlar) şeytanların asıl kime indiğini bildireyim mi?
222 – Onlar yalan ve iftiraya, günaha düşkün kimselere inerler.
223 – Çünkü o iftiracılar şeytanlara kulak verirler, esasen onların çoğu yalancıdırlar.
Yalancı, iftiracı kâhinler, bilgileri noksan olduğundan, onlardan birtakım vehimler, emareler öğrenirler, sonra hayalhanelerinden gerçeğe uymayan hürafeler çıkarırlar, uydurdukları yalanları söylerler. Hadis-i Şerifte: “Cinnî, gayb aleminden bir kelime kapar, sonra onu insanlardan olan dostunun kulağına koyar, o da yüz yalan ilave ederek onu söyler.” bildirilmiştir. “Yulkûne” nin faili, yani “dinleme işini yapanlar” şeytanlar da olabilir. Yani onlar mele-i a’lâya kulak vermeye çalışırlar.
224 – Şairler var ya, bunların peşine de sapkınlarla çapkınlar düşer!
225-226 – Görmez misin onlar her vadide sözcüklerin, hayallerin peşinde dolaşır ve yapmayacakları şeyleri söylerler. [36,69; 69,41]
227 – Ancak iman edip, güzel ve makbul işler yapanlar, Allah’ı çok zikredip ananlar ve zulme mâruz kaldıktan sonra haklarını savunanlar müstesna.
Zalimler de nasıl bir ınkılab ile devrileceklerini, yakında öğrenirler. [40,52]
Cahiliye dönemi arap şiirinde şehvet, intikam, ırkçılık gibi duygular hakim olup fazilet temaları az yer alırdı. Onun için Hz. Peygamber, genellikle şiir karşısında olumsuz bir tavır takınmıştır. Fakat bu arada bazan şiir dinlemiş, bir keresinde: “Bazı şiirler hikmet doludur” buyurmuştur. Ümeyye b. Ebi’s-Salt hakkında: “Şiiri iman etti, ama kendisi kâfirdir” demiştir. Bu olumlu tavır 227. ayetin istisnasının tefsiri kabilindedir. Bu ayet: 1. İman, 2. Makbul işler işleme, 3. Allah’ı sık sık hatırlama, 4 – Şahsi hislerle hareket etmeyip kamunun haklarını savunma şartları ile şiiri mübah kılmıştır. Bu itibarla Hz. Peygamber (a.s.) Kâb b. Mâlik, Hassan b. Sâbit gibi şairleri övmüştür.