Âh kim bu gönül hümâsı
Havâlara pervâz ider
Gâhî konar bir sahrâya
Gâhî konmağa nâz ider

Gâhî gider seyyâh olur
Cümle cihâna şâh olur
Ne kendinden âgâh olur
Ne bana keşf-i râz ider

Gâhî düşer hâristâna
Meyl ider bâğ u bostâna
Gâhî gelir gülistâna
Gül ‘aşkından feryâz ider

Gâhî bir gussaya dalar
Gönül gümân ile dolar
Gâhî cümle gamı siler
Güldürüp beni şâz ider

Gâhî bir ister sevdiğin
Bilmez olur n’işlediğin
Gâhî gelüp ne didiğin
Durup fikr-i dırâz ider

Gâhî dünyâya el katar
Doptolu hırs ile batar
Gâh fenâya yüz tutar
Cümle vârın ‘ıvâz ider

Gâhî eser yeller gibi
Gâhî taşar seller gibi
Gâh açılır güller gibi
Vücûdum bahâr yaz ider

Gâhî akar gözüm yaşı
Yanar yüreğim âteşi
Bencileyin böyle işi
Vâr ise belki az ider

Ümmî Sinân’ın yâ Ganî
Bildim ki çokdur ‘isyânı
Bağışlasın deyü seni
Dergâhına niyâz ider

Ümmi Sinan