‘Âşıkın hâlin sorarsan tevhîdin hammârıdır
Nûş ider ‘aşkın şarâbın dü cihândan fâriğdir

Girmez anın sem’ine hiç kimsenin efsânesi
Cân kulağından gelen ol Hâlık’ın güftârıdır

Vâr ile yâr olmak ister kim ki yok olmak gerek
Sırr-ı kenzullaha iren dü cihân deyyârıdır

Anla sırdan kim şerî’at kapusunda evliyâ
Şöyle bil kân-ı hakîkat bahrının güftârıdır

Zâhidâ gel ‘ârife baş eğmeğe ‘âr eyleme
Bî-nişân u lâ-mekân bâzârının tüccârıdır

Lâ diyen illâ demez tevhîd-i zâtın nûruna
Mezheb-i cân sandığı tâliblerin efkârıdır

Sen bu sırdan zühdün ile anlamazsın zâhidâ
Cân verüp cânânı bulmak ‘âşıkın ol kârıdır

Biz fenâ-ender-fenâ olduğumuz tan gelmesin
Cânımız ol “küntü kenz”in mazharının yârıdır

Kim cihânın varlığın dilden terâş eyler bugün
Anı hayrân eyleyen bu vuslatın envârıdır

Ol ki Bağdâdî “Ene’l-Hakk” söyleyen Mansûr’u gör
Dosta kurbân eylemek cân ‘âşıkıñ hoş kârıdır

Ey cehennem korkusundan nâsı gamnâk eyleyen
Bizi yokdan vâr iden ‘âlemlerin Settârıdır

Neylesin ‘ârif cihânın nakşını hem zevkini
Lâ-mekânın gevherin alup satar tüccârıdır

Sonradan ermiş değildir devlete Ümmî Sinân
Tâ ezel “kâlû belâ” bâzârının ‘attârıdır

Ümmi Sinan