Bir göz ki anın olmaya ‘ibret nazarında
Ol düşmenidir sâhibinin baş üzerinde

Kulak ki öğüt almaya her dinlediğinden
Akıt ana kurşunu hemen sen deliğinden

Şol el ki anın olmaya hayr ü hasenâtı
Virilmez ana cennet ilinin derecâtı

Ayak ki ‘ibâdet yolunu bilmez onu kes
Öğrensin onu mescid önünde kapıda as

Bir dil ki Hakk’ın zikri ile olmaya mu’tâd
Urma sen ol et pâresine dil deyu hiç âd

Nefsim deme şol dîve ki iletir seni şerre
Nefs odur anın fikri vü meyli ola hayra

Gönül müdür ol kim içi vesvâs ile dolmuş
Kibr ile hased ‘askeri her yanını almış

Şol cân ki fakat cismi diri tuta deme cân
Hayvanda da vardır o damarlarda dolan kân

Cân ol ki “nefahtü” dedi Kur`ân’da ana Hakk
O nefha-i rahmâniyyedir bu sırr-ı mutlak

Ol rûh-ı izâfîye kim irdi odur insân
Ol nokta-i kübrâdır olan sûret-i Rahmân

İnsân da denir ona dahî âdem-i ma’nâ
Hem rûh-ı musavverdir o hem ‘âkil ü dânâ

Zîrâ ki cihâna neye geldiğini bildi
Maksûd olunan matlab-i a’lâsını buldu

Ol nefha imiş ademe bil meşreb-i a’lâ
Ol nefha imiş kâf-ı vücûdundaki ‘ankâ

Ol nefha imiş diri tutan cümle cihânı
Ol nefha imiş zîynet iden bâğ-ı cinânı

Ol nefha ile oldu ‘imâret bu ‘avâlim
Ol nefha ile doldu kamu yedi ekâlim

Ol nefha ile gözü açıklar görür ‘ibret
Ol nefha ile işidilir ma’nâ-yı hikmet

El anın ile vermeğe meyl eyledi malı
Ayak dahi doğrultdu bu nefha ile yolu

Dil anın ile kıldı özün zikr ile mu’tâd
Ol nefha ile dâim ider yâr adını yâd

Nefs anın ile râdıyye vü mardıyye oldu
Emmâreliğin terk idüben tasfiye buldu

Rûh anın ile itdi semâvâta ‘urûcu
Kıldı melekûta dahi anınla vülûcu

‘Ulvî olup ıtlâka irişdirdi sülûku
Mülkü şu ki terk ide bulur şâh-ı mülûku

İniş dahi yokuş bir olur cümle yanında
Cismindeki cân gibi bulur Dost’u cânında

Gider ikilik birlik olup her şey olur Hakk
Çün gide bulut ‘âleme gün doğa muhakkak

Ol nefha ki âdem demidir âdemi iste
Ol demde Niyâzî irilir menzil‐i Dost’a