Bu cism ü sûret içime görünüp-durur ol cân
Arada hicâb yok neye gerek çün ki burhân

Bu ay u gün gice gündüz insâna kulluk eyler
İnsân içün döner ahî bu gerdiş-i devrân

İnsâna mevcûd olupdur bu sahibü’l-vücûd
İnsâna sıfatını söyler külli bu Kur`ân

Cümle eşyânın insân iki enîsi oldu
İnsâna doğru bak eğer değil isen hayvân

Bu ‘ilm ü hilm kıyl ü kâl bunun gibi esrâr
Görünür insân yüzünde güneş gibi ‘ayân

Bu bir sihr yer ü gök dahi ne kim var-durur
Bir insânın vücûdunda olupdur bu pinhân

İnsân çü düzülüpdür ol cihândaki tertîb
Cennet ü hûr-ı cinânın maksûdudur insân

İnkâr idenin insânı hîç ikrârı yokdur
İnsân ile zîrâ ‘ayân oldu ki o sultân

İnsân-ı kâmil işidir ‘ibâdet ü takvâ
Bu zühd ü tâ’at savm u salât bu edeb erkân

İnsâna âdem benzer işi çok dîve benzer
Yüz binde biri olsa hemîn ola bu hemân

Yolundan ey gönül sen yolun gözle bu yolun
Gördü nice senin gibi dûn köhne bu vîrân

Her kim bu girüye geldi geçmek gerek nâ-çâr
‘Ömr hisâbı tükenir kimseye virmez amân

Dermân bu derde bulamadı Felâtun üstâd
Bu rence ne keffâretdir ey bilmedi Lokmân

Cânındaki derd senin çü bu ‘aşkdan olupdur
Sana bu derd hemîn ola yine gerek dermân

Bu hâli ki anladın ise ey Kaygusuz Abdâl
Bu nasîhati sen işit ey bir özün bulan