Kimin ki gönlü vü cânı cihânda câha düşer
Bilin ki doğru yolundan sapar o çâha düşer

Ne denlü ‘âlim ü ‘âbid olursa dünyâ seven
Ne yerde yürür ise varta-i günâha düşer

Ko kibr ü ‘ucbunu i bî-edeb ululanma
Ki ululuk hemîn ol bâkî pâdişâha düşer

Ne kul ki şâh yasağın sır emrini tutmaz
Bilin ki ‘âkıbet ol kimse hışm-ı şâha düşer

Zehî deli ki varır bir harâm lokma içün
O pâdişâhanı kor hizmet-i sipâha düşer

O bire kul olan olur iki cihân şâhı
Yoğ ol ki dâne sanup dâm-ı tahtgâha düşer

Safâ ile dü cihândan geçen olur sâfî
Yoğ ol ki hırs ile bir vakıf hânkâha düşer

Şu değme fâsıka ‘âşık dimen ki gönlü anın
Hakk’ın likâsını kor değme bir tebâha düşer

Muvahhidem dir iken lâ ilâhe illallâh
Ya nişe müşrik olur gönlü cüz’üllâha düşer

Sepîd-rûlara hiç vâki’ olmaz ol zillet
Girü o vâkı’a her çeşm ü rû-siyâha düşer

Bil âdemîler işidir riyâzat ü perhîz
Hemân bizim bigi hayvân alıkgâha düşer

Kaçup sığındığı yerde bulup durur her gâh
Ecel şu kimseleri kim kaçar penâha düşer

‘Ömür kısalığını anlayan bu ‘âlemde
Dirâz-ı fikri kor endîşe-i kûtâha düşer

Ne denlü ‘aczi vü fakrı olursa yol erinin
Ne gönlü mâla vü ne hil’at u külâha düşer

Hevâ vü hırsı koyanlar delîle uyanlar
İrişdi menzile anlar ki doğru râha düşer

Ol ulu şâhı seveli bu bende Ümmî Kemâl
Firâk u derd ile ağlar figân u âha düşer

Bu yer ü gök dün ü gün ay u günden aydın olur
Zehî likâ ki anın nûru şems ü mâha düşer