Ey cân seninle kâimdir cemî’ kâinât u eşyâ
Ehad’sin hem Samed’sin ki yok-durur sana hemtâ

Çü kıldın ahsen-i takvîm ki emrinden gelir ‘âlem
Bulunmaz sana bir yekdaş teferrüd eyledin aslâ

‘Aceb mevcûd-ı vâcibsin ‘aceb mahbûb-ı rânâsın
Ki sen ma’şûk-ı zîbâsın hem oldun ‘âşık-ı şeydâ

Ki sen mir`ât-ı ‘âlemsin seni senden görür ‘ârif
Gören hem görünen sensin bilir ehli nedir ma’nâ

Bu zerrât-ı cihân cümle cemâlin pertevindendir
Kamu kevn ü mekân cânâ tecellinden olur iclâ

Mezâhir pür-nikâb olmuş velî zâtın nihân olmuş
Tecellîsin cemî’ esmâ sıfâtından ider ebnâ

Çü ‘ârif seyr ider envâr-ı hüsnün her bir eşyâdan
Velî mir`âtına baksa tecellî-i zât ider Mevlâ

Vücûdun özge ma’dendir cevâhir kânı çü sensin
Ne vardır iki ‘âlemde olursun sen ana âşinâ

Olursan “küntü kenz”in sırrına mazhar eyâ Sûzî
Olursun mahrem-i esrâr duyarsın remz ile ma’nâ