Ey Hüdâvendâ tüvânâ pâdişâh
Yerde gökde senden özge yok ilâh

Yoğ iken eşyâyı îcâd eyledin
“Kün” dedin vîrânı âbâd eyledin

Sakf-ı merfû’u yaratdın bî-sütûn
Döşedin altına arzı fevk-ı nûn

Zîr ü bâlâ çün bezendi bî-kusûr
Birisine dön dedin birine dur

Döndü gök emrinle tutdu yer karâr
Pes hüveydâ oldu leyl ile nehâr

Çün bu kesret ‘âlemi buldu vücûd
Vahdet-i zâtına oldular şuhûd

Şâhid iken sana eşyâ her ne vâr
Bu ‘acebdir kim olupdur perdedâr

Fi’line ekvânı kıldın hoş nikâb
Nitekim evsâfına fi’lin hicâb

Perdedir hurşîd-i zâtına sıfât
Nicesi derk ede ‘ayn-ı mümkinât

Pes gânîsin cümleden ey lâ-yezâl
Nisbet olmaz sana zıdd ile misâl

İns ü cinn ü vahş ü tayr ile hevâm
Hûn-ı fazlından doyarlar bi’t-tamâm

Bâb-ı feyzinden dilerler ihtidâ
Aç u muhtâcın-dürür şâh u gedâ

Bir-dürür sana Süleymân ile mûr
Gelseler dergâhına gördükde zor

Cümlenin mescûdu sensin bî-riyâ
Sana lâyıkdır celâl ü kibriyâ

Nâtık u sâmit hep müsebbihdir seni
Cümle sâildir kapında ey ganî