Ey yol eri nefs ü hevâdan sakın
Yol urucu kibr ü riyâdan sakın

Çünki kabâ donunu kıldın ‘abâ
Girme kabâya bu ‘abâdan sakın

Bir safî sınıklı gönül incidüp
Düşmeyegör ‘arş-ı a’lâdan sakın

Âh-ı seher dağlara kılar eser
Yıkma gönül sû-i du’âdan sakın

‘İlmine vü zühdüne tekye urup
Olma emîn mekr-i Hudâ’dan sakın

Tanrı’dan uhrevî ‘atâlar dile
Umma bu dünyevî ‘atâdan sakın

Çokları ol dâr-ı bekâdan ırak
Kıldı bu mekkâr-ı fenâdan sakın

Dünye vü ‘ukbâ hevâsı yâd idüp
Kalma ol görüklü likâdan sakın

Çünki önü genc ü sonu renc olur
Tası safâ içi cefâdan sakın

Niteki derdden sakınır sağlar
Sen dahi derd iste devâdan sakın

Sâ’atini tâ’ate sarf it müdâm
Kılma telef ‘ömrü hebâdan sakın

Şen eve kaç üstüne yıkılmadan
Yatma bu vîrâne serâdan sakın

Hakk’a semi’nâ vü ata’nâ digil
İşidicek çûn ü çerâdan sakın

Gıybet ü bühtân u yalan söyleme
Kim katırakdır o zinâdan sakın

Sözde riyâ sum’a garaz kasd idüp
Söyleme olma şu’arâdan sakın

Girme Kemâl Ümmî delîlsiz yola
Doġru yürü sehv ü hatâdan sakın

Her nereden kim seni yığdı Resûl
Uğrama zinhâr ol aradan sakın