Eyâ şâhenşeh-i taht-ı risâlet
V’eyâ sultân-ı iklîm-i şefâ’at

Za’îf u ‘âciz ü bî-çâreyem ben
Ümîdim rûz ü şeb senden ‘inâyet

Dü düşman var biri nefs ü diğer dîv
Yamandır hâl sen etmezsen sahâbet

Bidâyet oldu îmân ile îkân
Onunla isterem olsun nihâyet

Muhibdir kalb-i Fevzî sana vallah
Şefî’im ol amân rûz-i kıyâmet

Sâminen dedi kim Abdülmuttalib
Cânib-i Ka’be’ye oldum münkalib

Ben tavâf hâlinde gördüm bî-mirâ
Etdi Ka’be secde-i Zü’l-Kibriyâ

Hep sanemler ü vesenler cümlesi
Düşdüler yere olunca hamlesi

Ol zaman hem Ka’be tekbîr eyledi
Dedi Yezdân beni tathîr eyledi

Çünkü doğdu mâh-ı mihr ü ıstıfâ
Tal’atıyla bulur ‘âlemler safâ

Tâ işitdim bu kelâmı Ka’be’den
Bî-tavakkuf eyledim ‘atf-ı beden

Tâ gelip Âmine’den etdim suâl
Dedi doğdu ol Habîb-i Zü’l-Celâl

İstedim kim hâne-i pâkin girem
Ol cemâl-i Ahmed’i bir kez görem

Bir de bir zât seyf ile kıldı hurûc
Çün melekler etmedi hâlâ ‘urûc

Sâbir ol tâ kim ziy3aret edeler
‘Avdet edüp âsümâna gideler

Tâsi’an Âmine-i zâtü’l-emân
Dedi doğdukda hemân şems-i cihân

Geldi bir zât kapdı benden ol şehi
Zîr-i ebre sakladı sanki mehi

Gitdi gâib oldu dîdemden nihân
Yine tekrar oldu çeşmimde ‘ayân

Dedi oğlun nûr Muhammed Mustafâ
Şark u garba eyledi neşr-i safâ

Hem ziyâret etdi gördü Âdem’i
‘İzz ü ikbâl ile oldu hem-demi

Ba’de zâlik dedi yâ Fahre’l-Enâm
Ümmetinin yerleri dârü’s-selâm

Şer’-i pâke ger olursalar mutî’
Sen de ol dâreynde onlara şefî’