Hak Mevlamın nazarı kime düşse,
Cahil olsa, bir lahzada bilge olur.
Üç yüz altmış damarları nura dolar,
Dört yüz kırk dört kemikleri binâ olur.

Ondan sonra vahdet meyinden doyasıya içer,
Eş-çocuk, ev-barkdan toptan geçer.
Allah diye nerede gitse, şeytan kaçar,
Yedi organ hamdini deyip konuşur olur.

Vahdet meyinden içen aşık bilinçsiz olur,
Mansur gibi candan geçip darağacına biner.
İhlas ile pir eteğini sıkı tutar,
Pir-i muğan nazar kılsa konuşur olur.

Cismim: “Rabbim”, can “Allah” deyip yola gir,
Can ve gönlüm “Allah Bir” deyip seherde kalk.
“Mafi kalbi illallah” deyip ağlayıp yürü,
Yolsuzlara Hak Mustafa hüda olur.

Aşk denizine dalan aşık cevher alır,
Heveskârlar aşıkım deyip yolda kalır.
Değme cahil, hamtamalar neyi bilir?
Cevher alan gerçek aşıklar derya olur.

Dünyayı seven gafil adem Hakk’ı sevmez,
Bu yolların ukbası çok asla bilmez.
Seherlerde çarzarb vurup asla bırakmaz,
Tanla varsa ahirette handan olur.

Hakk’a aşık olan kişi candan geçer,
Bilinçsiz olup, şevk şarabını doyasıya içer.
Nasib eylese cennet girib huriler kucaklar,
”La ilahe illallah” deyip şeyda olur.

Fiilin saptırdı, ahaliden şefkat gitti,
Lanet yağdı, günden güne rahmet gitti.
Hoca, molla, yahşilerden izzet gitti,
Türlü-türlü alametler peyda olur.

Münafıklar fısk ederek özü bilmez,
Onun için yahşileri göze iliştirmez.
Gönlü katı, yahşi söze kulak tutmaz,
Kıyamette Hakk karşısında rüsva olur.

Günde yüz bin “Allah” desen, O’na yakar,
Göz yaşını derya kılsan, mâşuk bakar.
Bağrın içre derdin olsa, yaşın akar,
Allah özü gerçek derdliye deva olur.

Kul Hoca Ahmed, mihnet eyle, alem yansın,
Melekler senden gelip pay alsın.
Arş ve Kürsi, Levh ve Kalem nura dolsun,
Nurdan behre alan gönül sefa bolur.

Hoca Ahmet Yesevi