Hakk’a yanıp mü’min olsan, ibadet eyle
İbadet eyleyen Hakk cemalini görür dostlar.
Yüz bin belâ başa düşse, inleme
Ondan sonra aşk sırrını bilir dostlar.

Aşıkları ağlayıp inleyerek yola girdi;
Herne cefa dokunsa, onu Hakktan bildi;
Râzı olup yer altına hazır oldu;
Ağlayarak seherlerde kalkar dostlar.

Ey dostlar, hiç bilmedim ben yolumu;
Saadete bağlamadım ben belimi;
Gıybet sözden hiç sakınmadım ben dilimi;
Cahilliğim beni rezil eyler dostlar.

Gece gündüz gamsız yürüdüm, zikrini demeyip
Gayret eyleyerek gece gündüz fikrini etmeyip
Muhabbetin pazarında özü satmayıp
Nefsim benim yüz bin lokmaya böler dostlar.

Nefsini sen kendi arzusuna bırakma sakın
Yemeyip içmeyip ibadet ile ol uykusuz
Sonunda bir gün gösterecek sana cemâl
Uykusuz olan orada cemâl görür dostlar.

Ey gâfıl, Hakk zikrini dilden bırakma
Dünyalıktan bir zerreyi ele alma;
Erenlerin arkasından asla kalma;
Yola giren sonunda murad bulur dostlar.

Vah ne yazık, derd ile ömrüm geçti;
Nefsim benim coşup taştı, haddini aştı
Canım kuşu havalansa, ruhum kaçtı;
Gafil yürüyen ömrünü yele satar dostlar.

Cemâl göreyim diyen kullar uykusuz olur;
Yürüse-dursa, yatsa-kalksa, zikrini söyler
İçi-dışı öyle kulun nura dolar;
Allah nurunu öyle kula saçar dostlar.

Arif aşık öz canını ateşe yakmaz
Dertsizlere çakmağını yakıp çakmaz
Dünya gelip cilve eylese dönüp bakmaz
Aşksız kişi hayvandan beter dostlar

Kul Hoca Ahmed, kul olsan, ağlayıp yürü
Muhabbetin meclisine kendini vur
Kıyametin şiddetinden mâtem kur
Mâtem kuran sırdan haber alır dostlar.

Hoca Ahmet Yesevi