Hak-kın kullarını bâzı kul eyler,
Anı kul eylemez yine ol eyler.
Alan veren O dur bâzâr içinde,
Kimin bây ve kimini yohsul eyler.
Kiminin bakırını eder altun,
Kiminin altunun kara pul eyler.
Kimini güldürür dâim cihânda,
Kiminin âh-u efgânın bol eyler.
Kiminin sevdiğin alur elinden ,
Kiminin erini alır dul eyler.
Kimine istemezken verir evlad,
Kimi ister ana yâd oğul eyler.
Kimi bulmaz giye culdan abayı,
Kiminin atına atlas çul eyler.
Kiminin tatlı balın eder acı,
Kiminin acısın tatlı bal eyler.
Kimine kimya ilmini öğretir,
Ne varsa bakırlarını altın yapar.
Kimin bülbül eder güle kılur zâr,
Kimin pervâne veş yakıp kül eyler.
Eder ak güneşin geh kara balçık,
Kara bakçığı açar gâh göl eyler.
Kimi isâ nefestir eder ihyâ,
Kimi deccal olup sağa öl eyler.
Çürüğü sâğ edip sâğı çürük hem,
Solu sâğ ve sâğı gâhı sol eyler.
Ayağı baş, başı eder geh ayak,
Dili kulak, kulağı hem dil eyler.
Fili gâhı karınca kursağına,
Koyup karıncayı gâhi fil eyler.
Çıkarır gâhı yoldan nice yolcu,
Gehî yolcuyu göstermez yol eyler.
Geh ıssız harâbı şenlik edüp,
Gehî şenliği dağıtıp bıl eyler.
“Anâsır ipliğin tab iğnesinden,
Geçirüp onu bu bunu ol eyler.
Yeli gâhî letâfetle eder öd,
Ödu gâhî kesâfetle yel eyler.”
Suyu dondurup eder taş ve toprak,
Taşı toprağı akıtıp sel eyler.
Hurûf-ı carre gibi cümle eşyâ,
Birbirine uzanıp el eyler.
Eder âkilleri çok işde âciz,
Eder öyle bir iş san âkil eyler.
Bu sözün Yunus’u Mısrî değildir,
Lûgaz bunda muammâsın ol eyler.