Nice bir bu hâb-ı gafletden uyanmazsın gönül
Nice bir bu gaflet uykusuna kanmazsın gönül
Nice bir bu sözlerime sen inanmazsın gönül
Nice bir bu fânî dünyâdan usanmazsın gönül
Ben de bildim Hakk Te’âlâ’dan utanmazsın gönül

Nice bir bu fâni dünyâ fânidir sonu harâb
Bu vücûd-ı nâzenînin sonu olur türâb
Bu fenâyı su sanırsın göresin cümle serâb
Nice bir bu fânî dünyâdan usanmazsın gönül
Ben de bildim Hakk Te’âlâ’dan utanmazsın gönül

Nice bir bu devr-i ebvâb nice bir ceng ü cidâl
Nice bir da’vâ idersin nice bir bu kıyl u kâl
Hiç gelir mi hâtıra ol Kibriyâu Zü’l-Celâl
Nice bir bu fânî dünyâdan usanmazsın gönül
Ben de bildim Hakk Te’âlâ’dan utanmazsın gönül

Geldi gecdi ‘ömr-i fânî nice bir sehv ü zelel
Zühd ü takvâyı bırakdın kılmadan hiçbir ‘amel
Nice bu sehv ü ‘ısyân nice bir tûl-i emel
Nice bir bu fâni dünyâdan usanmazsın gönül
Ben de bildim Hakk Te’âlâ’dan utanmazsın gönül

Bir gün ölürsün ecel câmını nûş itsen gerek
‘Âkıbet bir gün bu fânîyi koyup gitsen gerek
Mevt gelince son deminde neyleyüp nitsen gerek
Nice bir bu fânî dünyâdan usanmazsın gönül
Ben de bildim Hakk Te’âlâ’dan utanmazsın gönül

Nice bir bu ‘âr u nâmûs nice bir sehv ü hatâ
Nice bir vâ hasretâ vâ firkatâ vâ hayretâ
Ma’nevîyâ mevti unutma ebed hiç mutlakâ
Nice bir bu fânî dünyâdan usanmazsın gönül
Ben de bildim Hakk Te’âlâ’dan utanmazsın gönül