Sen ey hâce hiç mi günâh itmedin
Ki tevbe kılup bir gün âh itmedin

Eğer kul isen pes nişânın kanı
Ki hiç hizmet-i pâdişâh itmedin

Beline ‘amel kuşağın kuşanup
Başına rızâyı külâh itmedin

Sözün âdem özün hardır bî-temiz
Zirâ fark-ı mâhî vü mâh itmedin

Hakka hak deyüp bâtılı kucadın
Niçün fi’li kavle güvâh itmedin

Seni şekk ü inkâr bu yoldan kodu
Ki gâh itdin ikrâr gâh itmedin

Nice nefse ‘aklı kılasın esîr
Nişe ‘aklı nefs üzre şâh itmedin

Ten ü şehvetin ‘askerin sımağa
Dil ü cânı mîr ü sipâh itmedin

‘Adû nefs ü Şeyṭân elinden kaçup
Sana dost eşiğin penâh itmedin

Şu karanu çâha giresin anup
Bu dünyâda hiç terk-i câh itmedin

Sana son peşîmânın assısı ne
Çü yol yarağın gûra râh itmedin

Hiç üstüne bir vakt ü dem geçmedi
Kim anda sepîdin siyâh itmedin

Kaçan bulasın kıymet-i güheri
Çü ey kehrübâ terk-i kâh itmedin

Ne hercâyî sôfîsin Ümmî Kemâl
Şu ‘âlemde bir hânikâh itmedin

Adın yol eri geçdi ‘ömrün henüz
Delîle uyup ‘azm-ı râh itmedin