Tâlib isen verme şeyhine keder
K’ol kederden döndürür senden nazar

Gıll u gışdan arıdıgör gönlünü
Çünkü kalbi sâfîdir sâfı sever

Bakma inkâr ile pîrin yüzüne
K’ol nazardan redd olasın bî-haber

Garra olma kahr iden dem pîr eğer
Lutf edüben yüzüne bakup güler

Nakd-i kalb içüb mehekdir kalb-i pîr
Saklayuben kalbin andan kıl hazer

İşüdüp anlamadın ne dediğin
Sâde-dil tâliblere hayru’l-beşer

Dedi muhlis çün hatar vardır azîm
Pes neden sen fâriğ oldun bî-hatar

Cehlini ilm edüp ey tâlib sana
Nef’ini darr etmegil hayrını şerr

Rûşenî’den işidirdim Gülşenî
Sâde-dil olan pîr cândan sever