Yok artık işim güller, çemenler, lâlelerle,
Aynı görüyorum karanfili yâseminle…

Duyduğumdan beri râyihasını sonsuzun,
Bir dünya ki, ölümle sona ermez; upuzun…

Kalmadı gözümde ne renk ne ziyâ sevdâsı,
Yeryüzünün ak zambakları, mor papatyası.

İsterse hiç açmasın tepelerde çiçekler,
Uçuşup, çiçeklerle oynaşmasın böcekler..

Ötmesin hiç bülbüller, uçmasın kelebekler,
Şimdi rûhum renkler ötesi bir şeyler bekler.

Gönlümde ağaran o kutlu günün sabahı,
O benim hissettiğim bütün günlerin şâhı…