İnsan yüksek ideallerle yaşar;
Çocukluk ufkunda tatlı rüyâlar,
Gençlikte ağaran zengin hülyâlar,
Zamanla belirir sırlı verâlar..
İnsan yüksek ideallerle yaşar!

Bahar çağlar gözlerinin içinde,
Düşüncede dirildiği demlerde..
Hep âhû peşinde, ıssız çöllerde,
Ölüp ölüp dirildiği günlerde,
Bahar çağlar gözlerinin içinde…

Ufku ukbâ serhaddiyle iç içe,
Gözleri hüzünlü, sînesi gamlı,
Havâriler gibi ahd ü peymânlı,
Nâm u nişan bilmez, meçhul bir şanlı,
Ufku ukbâ serhaddiyle iç içe…

İnandıran bir renk var çehresinde,
Ayrı bir beyân, ayrı bir ifâde..
Öteyle sermest ve elinde bâde,
Hep gönüller arar temiz ve sâde,
İnandıran bir renk var çehresinde.

Kafdağı’ndan ağır yükleri çekmek,
Acı, ama ona mukaddes azap;
Lâubâlîlerce bunlar bir serâp..
İdeal rûhlar için şevk ü târâp,
Kafdağı’ndan ağır yükleri çekmek.