Esb-i nefse râkib olma pâreler bir gün seni
Emîn olma tîğ-ı ağyâr yâreler bir gün seni

Devr edüp ebnâ-yı âdem şâh gedâ olur türâb
Kat’-ı re’sin kâsıdânı âreler bir gün seni

Boş yorulma Rüstem ü Zâl’ler zevâle erdiler
Şübhe var mı hâm türâbe saralar bir gün seni

Nâz ile perverdigânın ‘âkıbet mevtin arar
Ka’r-ı kabrin hâbgâh-veş çâreler bir gün seni

Lutfiyâ bu derde çâre gayr-i mahlûkdur velî
Hazret-i Mevlâ’ya dön gaffâreler bir gün seni

Binmişsin nefsin atına,
zannedersin ki dörtnala gidersin sonsuzluğa.
Oysa o at, bir gün seni parçalar;
At senin değil, sen onun binicisisin aslında.

Boşuna yorulma ey kahraman, Rüstemler, Zâller bile soldu,
Güç-kuvvetleri küle karıştı. Bundan şüphen mi var,
O soğuk toprak, kefenle birlikte seni de saracak bir gün.

Nazla, kibirle büyüyen her varlık, sonunda ölümün nazarına düşer
Bütün iddialarına mezarın koynunda, uyku gibi bir sessizlik çare olur.

Ve ey Lutfiyâ, bu derde yaratılmıştan çare yok!
Derman yalnız Yaratan’da, affedici Mevlâ’da…
Zira gün gelir, Gaffâr olan Allah’a döndürürler seni de —
O Allah seni rahmetiyle arıtır, ve seni affeder.