Ben bir Yakub idim, kendi halimde, Mevla’mın ismi var her an dilimde
Aldırdım Yusuf’umu/yavrumu Kenan ilinde ağlar Yakub ağlar Yusuf’um diye

Yusuf’um hocada okumaz oldu onun bülbül dili şakımaz oldu
Alnındaki nuru parlamaz oldu ağlar Yakub ağlar Yusuf’um diye

Akardı Yakub’un gözünden yaşı ah ettikçe eritir dağları taşı
Yusuf’u kuyuya attı kardeşleri ağlar Yakub ağlar Yusuf’um diye

Attılar kuyuya şehit kasdına Cebrail yetişti Mevla dostuna
İhlâs ile çıktı suyun üstüne ağlar Yakub ağlar Yusuf’um diye

Bir dertli bulsam da derdimi yansam yandım hasretine bağrım dağlasam
Yusuf’un cemalin bir daha görsem ağlar Yakub ağlar Yusuf’um diye

Bezirgan geçip giderken yolundan Yusuf’u çıkardı hemen kuyudan
Yusuf sonra oldu Mısır’a sultan ağlar Yakub ağlar Yusuf’um diye

Yusuf’un gömleğin al kan ettiler kurtlar yedi diye bühtan ettiler
Yusuf’u götürüp bilmem nettiler ağlar Yakub ağlar Yusuf’um diye

Kenan’ın kurtları toplanıp geldi biz yemedik diye içtiler andı
Yakup’un feryadı Arşa dayandı ağlar Yakub ağlar Yusuf’um diye

Şam’ın yaylasına çıksam ağlasam/yaylasam insem aşkın deryasını boylasam
Arap evlerine sual eylesem ağlar Yakub ağlar Yusuf’um diye/ah yavrum diye

Yusuf’u kardeşleri kuyuya attı Hakkın emri ile Cebrail tuttu
Yedi gece gündüz kuyuda yattı ağlar Yakub ağlar Yusuf’um diye