Niçün küfrân ider inşân Hudâ ni’met virir iken
Utanmayub ider ‘isyân kamuyı ol görür iken

Beher ân hamd ü şükr itmez dahi ihsânı fıkr itmez
Dün ü gün Hakkı zikr itmez bedende cân turur iken

Basiret gözi çün a’mâ ölümi bilemez aslâ
Kavim kardaş ata ana görür kabre gider iken

İçinde tolu kir ü kîn hemîn dînân itmiş dîn
Düşünmez mevti hîç miskîn ki tuz gibi erir iken

Yığar hırs-ıla çün mâlı ider infâkda ihmâli
Ölüm bu gülşeni hâlî koyub güller kurur iken

Bu Kuddûsî olub gâfıl murâda olmadı vâsıl
Sanur ki oluram kâmil gözin gaflet bürür iken