Bir yılan bir ayıyı kıskıvrak sarmalamış bunu gören bir adam o ayıyı kurtarmış
Yılanın kafasını bir kılıçla koparmış o zavallı ayıyı boğulmaktan kurtarmış
Kurtulunca boz ayıyı ölümün pençesinden çok sevmiş o insanı ayrılmamış peşinden
Avcı nereye gitse arkasından koşarmış avcı her ne isterse fazlasıyla yaparmış
Buna göre dostları avcıyı uyarmışlar bu ayıdan uzak dur diyerek yalvarmışlar
Aklı yoktur ayının insanın ki kadar bir insanın dostu olmaz bu kadar
Demişler ama avcı dinlememiş kimseyi bilirim ben de demiş sizin kadar her şeyi
Avcı ile aynın dostluğu ilerlemiş her günleri birlikte mutlulukla geçermiş
Bir gün avcı ve ayı dağlarda gezinmişler sonra kurup sofrayı ballı ekmek yemişler
Karnı doyan avcının birden uykusu gelmiş gölgeli bir ağacın altına döşek sermiş
Tam öğle sıcağında yatmış uyumuş orada bekliyormuş ayı da avcının başucumda
Kara bir sinek birden belirmiş o sırada ayı irkilmiş birden çünkü dostu uykuda
Dostu uyusun diye sineği kovalamış fakat bakın sineğe hiç oralı olmamış
Uçmuş ve konmuş hemen o avcının yüzüne ayı çok kızmış birden sineğin ettiğine
Kocaman bir kayayı kaldırarak yerinden sineği avlamayı düşünmüş ayı neden
Kayayı kucaklamış bir fırlatmış sineğe bir de bakmış o da ne avcı dönmüş eleğe
Demek ki dost olunmaz bir ayıya arkadaş ahmak kişiden olmaz akıllıya arkadaş