Sana ulaşmak niye bu kadar zor anlayamıyorum. Hani bir çiçekte bulabilirdim seni bir grup vaktinde yağmurda ve karda güneşin gittiği anda… Esen bir meltem selamını getirirdi hani? Yok, yok, yok… Yoksun artık biliyorum yoksun. Dün gece yıldızlar uyurken sana bir şiir yazdım ne yazdığımı görmek için yaklaştı, yaklaştı durdu deniz. Sinirlenince kendini büyük bir homurtuyla kayalara vurdu. Ne yazdığımı söylemedim tabi söyler miyim? Sonra o şiiri, dalgaların üzerine bıraktım, getirsin diye sana… Ve oracıkta kalakaldım ezan okunuyordu, sabah ezanı bütün kâinatı öyle bir duygu kapladı ki vücudumun tüm zerrelerinde yaşadım o duyguyu ve bir an yalnızlığımı hissettim çaresizliğimi, basitliğimi bilmiyorum ne zaman böyle bir hal olsa kendimi tutamıyorum. Hayır, hayır ağlamadım gözlerim buğulandı ama… Peki tamam anladım ama ne yapayım tutamadım kendimi. İnsanlar neden seni sevmez bilir misin sen gelince korkuları başlar karanlıktan korkarlar onlar sen, karanlık, korku….. Ben niye mi korkmuyorum sen gelince sükûnet geliyor ondan başkasını düşünemiyorum sen gelince ihsan başlıyor vuslat, hem de en güzeliyle seni seviyorum çünkü Furkan’da adına yemin ediliyor âşıklar maşukunu anıyor sende hıçkırıklar daha belirgin günahlar için pişmanlıklar için Eyvahlar için ah’lar için… Hey gece! Şiirime senin adını verdim. Dostun şiiri dedim. Dostun şiiri… Gecenin şiiri.