Denize yakınım. Kokusunu duyuyorum maviliğin. Yüzüme dalgaların serinliği vuruyor. Ya o vakur seslerine bir anne merhametiyle sahili okşayışlarına ne demeli. Sahili kıskanıyorum bal renkli rüyaların tılsımında ben, oturduğum yerden tatlı bir yaz esintisiyle oynaşan nazlı yaprakların maviliğe eğilişine. Sonra o irili ufaklı yaprakların arasından süzülüp gelen huzmelerin o maviliğin şeffaflığında kırılışını izliyorum.
Denize yakınım. Bahar salgını gözlerimde kristalleşen deniz. Sen bir başkasın. Şu yanı başında kumdan kale yapan masum ve hayat dolu çocukları hissediyorsun değil mi?
O minicik yaklarına gel gitlerin ıslaklığı vurunca nasıl da kaçışıyorlar ama yine sana dönüyorlar. Bense senin kollarında büyüyemedim yazık. Bunaldığım anlarda senin enginliğine bakıp hayal kuramadım ama şimdi yanındayım yılların hasretiyle bakıyorum sana. Dostuz değil mi, o halde sebep sen ol içimdeki mahcubiyetin silinmesine, hani üstünden kayıp giden gemilerin o dehşet izleri var ya işte onları sildiğin gibi. Bugün Cumartesi yarın yine buradayım.