Ağlıyorum bardaktan boşanırcasına anne utanıyorum şu halimden anne. Bir an yokluğun içime sindi, karabulutlar kapladı yüreğimi, senin kıymetini şimdi anladım bu öldüğün veda gününde hıçkırıklarla
Toprağa gömdüğüm şu dakikalarda benim için baktığımda soldurduğum gülleri nasıl unuturum anne o dokuz ayı. Uçuşurdu melekler her zaman ufkunda kimi acı kimi sevgi dolu bekleyişle. Kamburunda beni taşıdığın o günleri nasıl unuturum söyle anne. Senin kıymetini hiç bilemedim.
Dünyanın boş sevdasına daldım, seslendin bazen umursamadım. Üzüp seni incitmeme rağmen beni kucaklayıp da kollarına sardın. Ateştim gönül sinende alev oldum. Meraktan sen hep beni düşünürdün, sararırdı benzi yüzümü görmediğinde. Beni gördüğünde gülüşün cennet gibiydi. Ağlasam kahrolurdun solan çiçekler gibi. Hastalanıp yatağa düştüğümde sıçrardın her öksürdüğümde. Yıllarca görüp daldığım bu rüyada hayallerimi hep sen süsledin anne. Rengârenk hülyalarınla her gece ağladığım her gözyaşlarımda kulağımdaki ninni türkülerinde hep sen vardın yanımda anne. Kıymetini bu öldüğün günde anladım. Her tarafım karanlık içim buruk. Hicran rüzgârları esmeye başladı. Tutsak oldum adeta zincirler prangalara.