Peygamber Efendimiz, bir bayram günü, sokakta çocukların neşe içinde oynadığını gördü. Ancak içlerinden bir tanesi, yırtık ve eski elbiseler içinde idi. Nedense diğer çocuklar gibi gülüp oynamıyor, bir kenarcıkta oturmuş ağlıyordu. Peygamber Aleyhisselâm onun yanına gitti.
“Niçin ağlıyorsun?” diye sordu. “Neden çocuklarla beraber oynamıyorsun?”

Çocuk, üzüntülü bir şekilde cevap verdi:
“Babam, Bedir savaşında Peygamber Aleyhisselâm ile birlikte savaşırken şehid oldu. Annem ise başka biriyle evlendi. Üvey babam beni evinden kovdu. Yiyecek, içecek, giyecek hiç
bir şeyim sığınacak bir yerim bile yok. Analı babalı çocukların, böyle yeni yeni elbiseler giyerek oynamalarına imrendiğim için ağlıyorum.”

Rasulullah Efendimiz, çocuğun elinden tutarak şöyle dedi:
“Benim, senin baban olmamı, Aişe’nin annen, Hasan ve Hüseyin’in de kardeşlerin olmasını ister misin?”
Çocuk, konuştuğu kimsenin Allah’ın Resûlü olduğunu anladı ve sevinçle:
“Nasıl razı olmam yâ Resûlallah” dedi.
Bunun üzerine Peygamber Aleyhisselâm çocuğu alıp evine götürdü. Onu güzelce yedirip içirdikten sonra,giydirdi. Çocuk sevinç içinde arkadaşlarının yanına döndü.

Diğer çocuklar onu gördüklerinde:
“Az önce ağlıyordun” dediler. “Sana ne oldu sevinç içinde yanımıza geldin?”
Sizin de babanız Peygamber Efendimiz olsa sevinmez misiniz dedi çocuk
Bunun üzerine arkadaşları ona şöyle söyledi
“Keşke bizim babamız da o savaşta şehid olsaydı da keşke biz de senin gibi olabilseydik!”

Uzatsam elimi tutar mısın
Bakar mısın gözlerime yeniden
Ağlasam sesimi duyar mısın
Okşar mısın saçlarımı yeniden

Hem ana hem baba oldun Sen bana
Bir arkadaş,bir yoldaş oldun hayatıma
Bir acı içimde sensizlik,Senden kalan Babacığım

Ne olur yanımda kal
Ne olur benimle kal
Bırakıp ellerimi gitme babacığım