Melekler bana arkadaş oldu
Benim için artık üzülme annem
O gülen gözlerin, sonsuz şefkatin
Hiçbir şey yerini tutmuyor annem

Yağmurlar saklasın gözyaşlarını
Baharlar yüzüne gülsün
Ben yokum artık diye ağlama anne
Cennette beklerim seni

Özledim canım annem, özledim seni
Cennetteki her yetim gibi
O pamuk ellerini, yavrum deyişini
Özledim, özledim seni

Peygamber Aleyhisselam dünyaya yetim gelmişti.O’nu sarıp kucaklayan annelerin en güzeli,evlatların en güzeline sahip Hz.Amine annemiz ise Resulullah henüz küçük bir çocukken ne yazık ki bu dünyadan ayrılmıştı.
Allah’ın bu en sevgili kuluna bulutlar gölge etti
Melekler kol kanat gerdi
Yıllar yılları kovaladı,Sevgili Peygamberimiz bir gün Hudeybiye Umresi sırasında Evba adlı yerden geçiyordu
Çocukluk günlerini anımsar oldu
Şefkatli annesinin kendisini sevgiyle kucakladığı
Anlar gözlerinde canlandı,gözleri buğulandı
Rabbimizden af diledi
Annesinin kabrini ziyaret etmek için müsade istedi.Kendisine müsade verildi.Kabrin başına vardığında hüzünle eğildi
O mübarek elleriyle toprakları düzeltmeye başladı.
Ağlıyordu,O’nun ağladığını gören dostları da ağlamaya başladılar.
Hiçbiri Peygamber Efendimizi böyle hüzünlü görmeye dayanamazdı
İçlerinden biri sordu
Ya Rasulallah niçin bu kadar gözyaşı döktünüz
Peygamber Efendimiz sevgili annemin benim hakkımdaki sınırsız şefkat ve sevgisini düşündüm de onun için ağladım diye cevap verdi

Özledim canım annem, özledim seni
Cennetteki her yetim gibi
O pamuk ellerini, yavrum deyişini
Özledim, özledim seni