Kâinatın mayası muhabbettir.
Ateşin bile üşüdüğü bir yalnızlıktır yokluk yalnızlık acıdır sevmek ise tatlı yokluk acıtır. Oysa sevilmek sevinçtir neşedir sevindirir. Hatırla o zamanı ki yokluğun kimsenin umurunda değildi. Bir taş bile yoktu üzerinde adın hatırlanacak. Yoktun sadece yok. Yoktun! Varlığın yokluğuna seve seve tercih edildi. Yoktun sen ve var kılındın. Seve seve var edildin Öyle ki taş katılığında kalpleri bile parçalayacak sevgiyle donandın var edeni bildin bildiğine sevindin sevildiğini bildin. Sen kalbin hiç yokken sevildin var kılındın seve seve var kılındın. Hatırla o zamanı ki ateş ısıtamazdı seni. Işıkta ışıtamazdı gözlerini. Ne kalbin vardı yalnızlığını bilecek ne gözlerin vardı ışığı özleyecek. Aşk ateşi düşürüldü kalbine. Hasret ışığı vurdu gözüne. Sevmeler tutuşturuldu kalbine ve bakışına güzeller yakıştırıldı. Sevdin sevildin sevindin sevildiğini bildin. Şimdi hatırla o zamanı ki bahardan da habersizdin. Baharla alacağın müjdelerden de. Yaşamaktan nasibin yoktu. Yaşamayı istemek bile gelmezdi aklına. Yoktun! Ne çiçeklerin vardı sevincinin yakasına asabileceğin. Nede çiçek yüzlerde sevinçle gezdirebileceğin gül yüzün. Yüzün yoktu varlığa yüze geldin göze değil. Ve sen topraktan kaldırıldın. Ve bin bahar oldu yüzün sevdiklerine çiçekler açtırdın her tebessümünle nice gönüllerde. Var edildin sen seve seve var edildin. Sevilerek var edildin. Bilindin sevildin sevindin sevildiğini bildin.
’Muhabbet, şu kâinatın bir sebeb-i vücududur, hem şu kâinatın râbıtasıdır, hem şu kâinatın nurudur, hem hayatıdır. İnsan kâinatın en câmi’ bir meyvesi olduğu için, kâinatı istilâ edecek bir muhabbet, o meyvenin çekirdeği olan kalbine derc edilmiştir. İşte şöyle nihayetsiz bir muhabbete lâyık olacak, nihayetsiz bir kemâl sahibi olabilir.’’
Şimdi hatırla o zamanı ki bahardan da habersizdin.
Baharla alacağın müjdelerden de.
Yaşamaktan nasibin yoktu.
Yaşamayı istemek bile gelmezdi aklına. Yoktun!
Ne çiçeklerin vardı sevincinin yakasına asabileceğin.
Nede çiçek yüzlerde sevinçle gezdirebileceğin gül yüzün.
Yüzün yoktu varlığa yüze geldin göze değil.
Ve sen topraktan kaldırıldın.
Ve bin bahar oldu yüzün sevdiklerine çiçekler açtırdın her tebessümünle nice gönüllerde.
Var edildin sen seve seve var edildin. Sevilerek var edildin. Bilindin sevildin sevindin sevildiğini bildin.
Dünyayı ve ondaki mahlûkatı manayı harfiyle sev, Manayı ismiyle sevme. “ne kadar güzel yapılmış” de “ne kadar güzeldir” deme. Ve kalbin batınına başka muhabbetlerin girmesine meydan verme, çünkü batın-ı kalp âyine-i Samed’dir ve ona mahsustur.