Medine’de bir cennet var biliyorum, isterdim onu görmek, ona canımı vermek, tutuluyor onu görebilen gözler, aşk ile yanıyor bütün özler. Nasıl anlatsam, anlatmaya yetmiyor ki sözler, bir sevda ki bir sevda ki ölümüne bu dizeler. Uhud dağı sana bakıyor, üzerinden kuş uçurmuyor ya Nebi. Zirveleri dile geliyor Hz. Hamza diyor. Misafirini incitmiyor. Eteğinde yatıyor. Hâlâ onun kanı ılgıt ılgıt akarken hasretinizden çağlıyor. Asırlardır onu uyku tutmuyor. Tutmuyor ey server-i kâinat ya Rasulallah. Ah Medine; üzerine doğmuş hilal. Ne mutlusun sevdalar yaşıyorsun her hal. Sensin Rasulün yıldızlarına hemhal. Hâlâ yanık yanık namaza çağırır Bilal. Kokunu alırım ta uzaklardan. Kurban olduğum yıldızlarından Mus’ab bin Umeyr, Hz. Hamza’lardan. Başımın tacı Hz. Muhammed Mustafa. Cennet yurdu ahh Medine. Cennetül Baki sende Ravza-i Mutahhara’daki yeşil türbe. Semalarını sarmış o manevi perde. Senden ayrılık sultandan kopmak gibi yakıyor içimi. Onun hasreti onun özlemi Yeşil ışıkların sönmesin üzerinde. Karanlıkları yırtarak geleyim kâinat serverine. Kapatma gözlerini şerefli şehir Medine. Kucak açsın tüm güzelliğiyle Resulullah. Kucak açsın mü’minlerin her birine. Yollara bakıyor Hz. Fatıma ana. Biz âcizlerden fasılda selamı götür ona. Cennet çocukları Hüseyin’le Hasan’ı göremedik görmeden âşık olduk onlara, ne olur muhabbetleri eksik olmasın bu zamana.