Ya Rasulallah dört duvar arasında düşündüm hep seni. Umutların sonsuzluğu içinde. İki sevgili gibi. Kavuşurum diye. Vefakâr olan sensin. Güzel olan sen. Umut dolu sevgini sevdim. Ya Rasulallah sen öğrettin biz öğrendik. Karanlık günlerimize ışıl ışıl yolumuza ışık oldun bilgilendik. Bazı duygular vardır yüze anlatılmaz. Bazı değerler vardır sevgisiz kalmaz. Derdimi sevgimi sana anlatmak için geldim. Umutla kurduğun sevgini sevdim. Ya Rasulallah sevgidir insanı gün gelir ağlatır, sevgidir insan gün gelir düşündürür. Sevgidir insanı oracıkta öldürür. Yolunda ağlamaya düşünmeye ölmeye geldim. Sevgiyle kurduğun sevgini sevdim. Ya Rasulallah sensiz garip kaldım şu hayatta. Yaşıyorum öksüz kendi dünyamda. Belki duyulmuyor çığlıklarım, belki sessiz akıyor gözyaşlarım ama ruhum fırtınaları yaşıyor. Yolunda çırpınışım dönüşüyor feryada. Aşkla kurduğun sevgini sevdim. Ya Rasulallah çilemizdir çilemizi sevdik. Biliriz ki bir gün sona erecek. Bir avuç toprakla eriyip gidecek. Seni yalanlayanların fani dünyası bitecek. Ölümle buluşup gerçekle yüzleşecek. İşte o zaman tüm doğrular ortaya çıkacak. Gerçekle kurduğun sevgini sevdim. Ya Rasulallah sensiz bütün canlar kuru. Oysa gök kubbe bile direksiz durur. Senin aşkınsa yüreklere payanda olur. Dünya vefalı değil, insanlarsa oralı değil. Dünya iz bıraksa da bir gün unutulur. Arkasından koşanlarsa çabuk yorulur. Yorulmadan kurduğun sevgini sevdim. Yani seni sevdim.