Aziz Üstadım benim, seni ne çok üzmüşler eritmişler mum gibi, imbiklerden süzmüşler
Karakollar, hapisler olmuş sana hep durak sensiz gönlüm hüzünlü, sensiz ömrüm hep çorak.
Okudukça çektiğin ızdıraplı yılları diken diken oluyor vücudumun kılları
Kaybeden kimler oldu bak cemiyet haline ağlamayan namerttir vatan izmihlaline
Beddua da etmedin zulmeden zalimlere verdin iman ilmini bu muhtaç gönüllere
Bırakıp da gitmedin bu mübarek vatanı minnettardır hep sana bu vatanın insanı
İman ilmini verdin, Kur’an’dan ders alarak en büyük hizmet ettin, bu vatanda kalarak.
Varsın bilmesin seni muasır insanların ayinesidir nurlar sönmeyen vicdanların
Katı kalpler kasveti bırakıp nura gelsin cemiyet aydınlansın aydınlık nura gelsin.
Sevsin seni gönüller artık kıymeti bilsin neşroldukça nurların nâşirlerin sevinsin.
Affet bizi Üstadım seni çok seviyoruz artık kadri kıymetin bizler de biliyoruz.