Bir havâr eyleyin ilden illere
Gönül ravzasından civânım gitdi
Bir âteş-i cân-sûz düşdü dillere
La’l ü mercân ebrû-kemânım gitdi

Gülistân-ı dilden güller döküldü
Yâr yolunda yandım kaddim büküldü
Sahrâ-yı sîneme âteş ekildi
Güneş-veş server-i hûbânım gitdi

Meyân-ı kāmetde zerrîn kemeri

Güzeller içinde kudret kameri
Bahr-i meârifde hikmet güheri
Şeb-i vuslat mâh-i tâbânım gitdi

Gitdi o yâr ile ülfetin çâğı
Gülbe-i vuslatın söndü çırâğı
Âteş almış gönül yokdur durâğı

Taht-ı dilden mîr-i dîvânım gitdi

Yıkıldı eflâkin gönül kubbesi
Yıkıldı kalmadı zerre habbesi
Âteş düşdü yandı felek cübbesi

Seâdet bahş eder zemânım gitdi

Dağlasun dilleri dâğ-ı derûnum

Derûnumda yanar nâr-ı füzûnum

Şîr-i kahrın pençesinde zebûnum

Vâveylâdır dâru’l-emânım gitdi

Gülşen serâları düşman bürüdü

Kılınçlar kırıldı kollar çürüdü
Erler yüreğinde yağlar eridi
Derdim azdı elden dermânım gitdi

LUTFİYA sen kesme ümîd Hudâ’dan

Ayırma gönlünü nûr-i hüdâ’dan
“Lâ taknetû” gelür yine sadâdan

Sen zannetme rahm-i Rahmân’ım gitdi