Bu zamanın insanı hem ham hem de hamâkat
Göster kâmil olanı nerde hani semahat

Haller ortada ayân ederler mânen ziyân
Olmazlar Hakk’a şâyân tüm arzuları rahat

Haller kötüdür cidden nankörlük aştı hadden
Dönülüyor ahidden kaldı lafta sadakat

Yiyip içip gezerler ibâdetten bezerler
Lafı süslü dizerler her halleri kabahat

Severler dünyâyı çok ahrete meyil hiç yok
Göz aç karınları tok alırlar dünyâdan tat

Salihleri edip vaş ilân ederler savaş
Edip fedâ can’ı baş olurlar şeytân’a mat

Yoktur devâ bu derde bedenler sağ kalp mürde
Var gözlerinde perde etmezler Hakk’tan imdat

Yollarından dönmezler tehlikeyi görmezler
Desen de inanmazlar olurlar pek de inat

Sırtı nefse yaslarlar çok bilgiçlik taslarlar
Şeytân’ı pek beslerler fodulluk olmuş sanat

Hırs doldu gönüller hep hubb-u dünyâdır sebep
Bürümüş her âzây şeb îmân’a ister isbat

Aman bu ne garâbet yok îmân’da salâbet
Her yer dolmuş hamâkat yoktur mânevî esbat

Bu gün bozulmuş yollar kökünden kopmuş dallar
Söyleyin be insanlar böyle mi idi ecdad

Yazmayacaktım lâkin ben bu zamana şaştım
Yunûsî bu gün bu nâs dinsizler ile endad