Hasrete vedâ etti ol hüsn-i hilkat ehl-i hâl
Alem-i ervâha uçtu dünyâda görmek muhâl

Evlâd-ı Gavs Muhammed Nûr’dur O’nun şöhreti
İsmi-Hakkı-idi Hakk’a eyledi azm-i visâl

Sır olup âlem gözünden rıhlet etti vahdete
Zikru fikrile müzevvak asla etti insilâl

Nûr Muhammed’den okumuş idi ilm-i Lâhût’u
Kâmil-i zamân idi ol ilmi hilmi bîmisâl

Kenz-i irfân idi gönlü memlû-i hikmet idi
Akıtırdı dil ve lebinden dâim âb-zülâl

Her sözü âb-ı hayât cân bahşederdi âşığa
Kibir kin yok idi, herkesle ederdi hasbihâl

Hızır idi kim görenin artar idi rif’atı
Sıdkile teslîm olanlara verir idi neval

Nefhasından hay olup vecde gelirdi mürde dil
Feyz alırdı sohbetinden ehl-i dil âli ricâl

İhtiyârî mevtile dâim ederdi iftihâr
Hubb-i dünyâ yok idi hiç söylemezdi kıylu kâl

Âlim idi Ârif idi Âbid idi ol Hümâm
Lem’ân ederdi yüzünden Ahmedî hüsn-i hisâl

Çünkü geçti dünyadan ol ehl-i Fadl-ı Zü’l Kemâl
Bağrımız yaktı firâkı gönlümüz oldu melâl

Çok müteessir olduk ama nedelim Hükm-i Kader
İltimâs yok imtiyâz yok kimseye vermez mahal

FEHMİ ol murg-ı humânın mevtini kıldı beyân
Hem bin üçyüz altmışbeş hicriydi tarîhine sâl