Hüdânın sun’una âyine âlem
Düşüptür sâniin mir’âtı Âdem
Odur Âddm ki nefsin tanımıştır
Oluptur Hızr-ü İlyâs ile hemdem
Eğer râî eğer mer’i ve mir’ât
Kamunun aslıdır Âdemdeki dem
Nefestir bahr-ı zât ancak hurûfu
Anın emvâcı bil ol şad-ü hurrem
Gör imdi bahr-ı kândan bunca emvâc
Olur zâhir gider yine kalurem
Bu âlem de bahirdir hem mevâlid
Anın emvâcıdır şek ile demem
Hezârân mevci bir anda yoğ edip
Eder emsâlini tecdid demâdem
Aceb misli demek gayri demek mi
Yahut ayni mi, yâ cem’imi desem
Bilen ayn-ü bilmiyen gayr demek
Budur şâfî cevap Vallâh-ü â’lem
Özü evvelkidir sûretle dürür gayr
Ki yani can odur terkib o demem
Ki zirâ can bir oldu çok sûret
Budur kavl-i muhakkik hem müsellem
Disen niçün bilinmez hâl-i ûlâ
Çün oldur sonra niçin der ki bilmem
Tegayyürden bilinmezlik zuhûru
O birlikten dürür dediği bilsem
Niceyse neş’e-i ulâda gönlü
O zevki arzular Sânî de bîkem
Taleb evvelki zevkî hükm-i candır
Cehl terkibinin hükmü ol epsem
Kamû bir noktadır ilm ancak ey dost
Çoğaldıkça dolar kalbe hem-u gam
Niyâzî taht-ı bâ-da nokta oldu
Ali’nin sırrına olalı mâhrem