İki kaşın arasında çekti hayy-ı istivâ
(Allemel esmâ) yı ta’lîm etti ol hattan Hüdâ

Zât-ı ilme Mustafâ, esmâye Âdemdir emîn
İkisinden zâhir olmuştur ulûm-i Enbiyâ

Zâr-ü esmâ vü sıfat ef’âl-ü asâr cümleten
Her zamanda bir Velînin vechine bunlar ziyâ

Secde eyle Âdem’e tâ kim Hakk’a kul olasın
Eden Âdem’den ibâ Hakk’tan dahî oldu cüdâ

Sûretâ gördüler Allah diyeni olmuş fakîr
Sandılar Allah fakirdir kendilerdir ağniyâ

Kenz-i lâ yüfnâ yi bilmez kandedir illâ fakîr
Bahr-ı bîpayânı bulmaz etmeyen terk-i sivâ

Ravzâ-i hadrâyı bilmez Hızr’a yoldaş olmayan
Âb-ı hayvân-ı bu zulmü görmeyenler sandı mâ

Bil ki seddin iki kaş İskender ortasındadır
Cem’i cem-ül cem ile feth oldu ebvâb-ı Hüdâ

Kande bulur Hakk’ı inkâr eyleyen bu Mısrîyı
Zâhir olmuşken yüzünde nûr-i Zât-ı Kibriyâ