Tâ ezelden biz bu aşk içinde rüsvâ olmuşuz
İsmimizdir söylenen mâ’nada Ankâ olmuşuz
Gerçi sûret âleminde sandılar kesretteyiz
Kesret içre bilmediler ferd-i tenhâ olmuşuz
Şol izâfât-u taayyün sofların giysen ne var
Çünkü andan soyunup ma’nen muarrâ olmuşuz
Mantık-at-tayr’ın lûgâtı muğlakından söyleriz
Herkes anlamaz bizi, bizler muammâ olmuşuz
Lafz-u sûret cism ile anlamak isterler bizi
Biz ne elfâzız ne sûret, cümle mâ’nâ olmuşuz
Katreler ırmağa ırmak erdi bahre cem olup
Karışup birbirine hâlâ o deryâ olmuşuz
Zerreler şemse, güneş erişti vahdet kânına
Kalmadı aslâ taaddüd ferd-i yektâ olmuşuz
Her kesâfet kim izâfet gösterir âyînede
Ol kedüret tozunu silüp mücellâ olmuşuz
Zâhidin zikrettiği şol harf-i savtın resmidir
Zâkir-u mezkür zikre biz müsemmâ olmuşuz
Sofunun şol hûy-u hâyi narâsından almazız
Vasl-ı deryâyiz biz, ol sesden müberrâ olmuşuz
Allemel esmâya mazhar istersen gel beru
Âdem’im ve hem ana ta’lim olan esmâ olmuşuz
Ten gözüyle Mısrî’yi sûrette görsem deme kim
Zîrâ biz Kâf-ı sûret içre Ankâ olmuşuz