Sen ağlama Sen ağlama
Ey Efendim ağlama artık nolur
Sen ağlama ağlayınca ümmetin ağlar
Ağlayınca meleklerin gözleri dolar
Gülleri soldurur bu yaş beni öldürür
Bir damlası gözyaşının güller soldurur
Gülleri soldurur bu yaş beni öldürür
Bir damlası gözyaşının güller soldurur
Sen ağlama Ey Efendim
Ağlama artık nolur
Mübarek gözlerinize bir kere değmeyen benim gözlerim ağlasın
İstemem gülü nergisi sümbülü
Benim gülüm senin yüzün
Gül yüzüne hasret kalan iki gözüm ağlasın
Ümmetim ümmettim diyerek
Kaç kere bölündü gece yarısı uykuların
Ümmetim ümmetim diye yanaklarında süzülen mübarek gözyaşların
Gözyaşlarının ıslattığı bir kirpiğinle Efendim deyip sinemden vurulayım
Senin yüzüne tebessüm düşsün her vakit
Hüzün değmesin gözlerine Annam babam feda olsun
Senin yerine ümmetin ağlasın
İlk şehidi verince tebliğini etiğin dinin
Sümeyye’yi şehit edince mızrağı cehilin kalbi titremişti dolmuştu gözlerin
Senin ağladın yerde tebessüm bize haram Sümeyye’nin oğlu Amr bin Yasin ağlasın
Onunla bir olup ümmetin ağlasın
Bilal Habeşi’nin üzerinde büyük bir kaya
Bilal’in gönlünde Allah‘ın aşkı var ey cahil cehil
Dünyayı koysan bağrına taşır rabbinin aşkıyla
Bilal’in bir arzusu var o eziyetin altında
Aman Efendim duymasın beni düşünür gözleri yaşla dolar
Kaya ağlasın Bilal ağlasın ama sen ağlama
Hicreti emir buyurdunuz Mekke’den gitmek lazım
Şimdi Medine’nin hakkıdır tebessüm
Sensizliğe mahkûm bırakılan Mekke ağlasın
Kardeşlerim dedin ya Ensar Kavmine
Bu iltifatın bir ömür yeter onlara
Seni anlamayan Mekkeli müşrikler ağlasın
Yürüdün yollar örümcek mağara güvercin bahtiyar
Sensiz kalan Hira ağlasın
Hasretine Kâbe ağlasın
Sana kavuşan asabın gülüyor şimdi
Sensiz kalan âlem sensiz kalan ümmetin ağlasın