Şu kâinat tamamıyla bir bürhân-ı muazzamdır. Lisan-ı gayb, şehadetle
Müsebbihtir, muvahhiddir. Evet, tevhid-i Rahman’la, büyük bir sesle zâkirdir ki:
“LÂ İLÂHE İLLÂ HÛ!”

Bütün zerrat hüceyratı, bütün erkân-u a’zası birer lisan-ı zâkirdir;
O büyük sesle beraber der ki:
“LÂ İLÂHE İLLÂ HÛ!”

O dillerde tenevvü’ var, o seslerde merâtib var. Fakat bir noktada
toplar, onun zikri, onun savtı ki:
“LÂ İLÂHE İLLÂ HÛ!”

Bu bir insan-ı ekberdir, büyük sesle eder zikri; bütün eczası, zerratı,
küçücük sesleriyle, o bülend sesle beraber der ki:
“LÂ İLÂHE İLLÂ HÛ!”

Şu âlem halka-i zikri içinde okuyor Aşrı, şu Kur’an maşrık-ı nûru,
bütün zîruh eder fikri ki:
“LÂ İLÂHE İLLÂ HÛ!”

Kulağı ger yapıştırsan, şu Furkan’ın sinesine, derinden tâ derine,
sarihan işitirsin semâvi bir sada der ki:
“LÂ İLÂHE İLLÂ HÛ!”

O sestir gayeten ulvî, nihayet derece ciddî, hakikî pek samimî, hem
nihayet mûnis ve mukni ve bürhânla mücehhezdir. Mükerrer der ki:
“LÂ İLÂHE İLLÂ HÛ!”

Yemin olan şimalinde, eder vicdanı istişhad. Emâmında hüsn-ü hayırdır,
hedefinde saadettir. Onun miftahıdır her dem ki:
“LÂ İLÂHE İLLÂ HÛ!”

Evet, vesvese-i sarık, bâvehm-i şüphe-i tarık, ne haddi var ki o mârık,
girebilsin bu bârık kasra, hem şârık ki, sur sûreler şâhik, her kelime bir melek-i nâtık ki:
“LÂ İLÂHE İLLÂ HÛ!”