Sahi dilimizdeki kadar sevdik mi rabbimizi ? Mesela annemiz gibi sevdik mi ? Annemizin bize karşı şefkat ve merhametine güvendiğimiz kadar rabbimize güvendik mi ? Ya da babamız dan korktuğumuz kadar korktuk mu ? Bir hata yapmak üzereyken babam görürse diye vazgeçtiğimiz gibi korkup ta nefsimizin isteğine tercih edip ben Allah’tan korkuyorum dedik mi ? Sahi bir dostumuzu sever bir dostumuza açılır gibi döktük mü rabbimize içimizi ? Hani alıp dostumuzu da bir tenhaya da acıya , hüzne , sevince dair her şeyi anlatıp ta iyi ki varsın deyip güveniriz ya işte öyle seccade de ağlayı ta döktük mü rabbimize içimizi ? Ya da eşimizi sever gibi sevdik mi rabbimizi ? Sözüne ( Kur’an’ı Kerim ) sadakat gösterdik mi ? Kur’an’ı Kerim’i , hani şu daha içinde neler yazdığını bilmediğimiz halde uğrunda ölürüz dediğimizi ? Bunları bir insana karşı yapsak ve sevdiğimizi de söylersek acaba bize nasıl bir tepki verirdi ? Sahi dünya hayatı ya da bir diploma için harcadığımız emeği , sabrı sonsuzluğumuza ya da onun rızası namına harcadık mı ? Onun bizden razı olmasını beklediğimiz gibi önce biz onun verdiklerine rıza gösterdik mi ? Ya da insan sevdiğine kavuşmak , onunla buluşmak en azından ufak da olsa sürprizler hazırlamaz mı? Mutlu etmez mi ? Seni seviyorum , sana güveniyorum , sana sığınıyorum demez mi ? Kıskanmaz mı hep , beni daha çok sevmeli diye çapalamaz mı ? Sevdiğine karşı bir hata yaptığında insan kendinden utanmaz , af dilemez mi ? Sahi insan sevdiği ile buluşmaya gitmemezlik eder mi ? Gidiyorsa da süslenmez , Kıymet , değer verdiğini göstermez mi ? En azından müdürüne , patronuna gösterdiği saygıyı vermez mi ? Oysa ki asıl rızık verenin kim olduğunu bilirken ya da insan sevdiğinden ümidini keser mi ? Beni affetme benim canımı yakacak der mi ? Emanetine , hediyesine ; sadakatsizlik , ihanet eder mi ? Aynı hataları tekrar tekrar eder mi ? Sahi dilimizdeki kadar , söylediğimiz kadar ya da sevdiğimiz bir insan kadar gerçekten rabbimizi sevdik mi