Te’âlallah ne hûb zîbâ yaratmış kâmil inşânı
“Nefahtü fîhi min ruhî” deminde kılmış ihsanı

Cihân-ı bî-vefâ içre esîr-i nefs olup kaldın
Ne cevher ma’denindensin düşün ey canımın canı

Beşer dilberlerinden bir güzel saydına gelmiştin
Seni sayd eyledi dünyâ unuttun ahd-i mîsâkı

Uyan gaflet meyinden kalk bu derdin çâresine bak
Kemendi boğazına tak ara bul kâmil inşânı

Bu mâl sende emânettir işin cümle hıyanettir
Kamu nefse sıyânettir ne çok sevdin bu boş hanı

Bulup bir mürşid-i kâmil özün ol şeyhe teslîm et
Gulâm olup kapısında bırak bu şöhreti sânı

Hakîkat erleri çoktur bu gülzâr-ı cihan içre
Muhammed Pîr-i Sâmî’dir kamunun şâh-ı merdânı

Kusurun çok diye Salih ayağın kesme babından
Ulüvv-i himmeti çoktur tamâm eyler O noksanı