Teşne-i bahr-ı mûhît olan dile reş neylesin,
Tûti-i sükker feşân uftâdeye keş neylesin.
Cür’a-i sahbâ-i zât-ı nûş edip temkin bulan,
Afitâb olan gönül telvîn-i meh veş neylesin.
Arifin esrârı settâr olduğun etme aceb,
Tâ’n eder zâhid denilen div-i serkeş neylesin.
Âdemin vechinde Hak-kı görmedi iblîs-i lain,
Sûretâ gördüğü bir şekl-i munakkaş neylesin.
Can Niyâzî ehl-i aşka nazikhâne va’z eder,
Ehl-i nefs olan işitmez dil-i müşevveş neylesin.