Gözet sun’-i kadîmi kim kimin halkın azîym etmiş,
Tamam halka elin, fiilin, dilin, gönlün kerîym etmiş.
Kimin bed nefs-u bed ef’âl-u bed hûyu zamîr etmiş,
Kahr-ü evsâfına mazhar kılup anı leîym etmiş.
Ne kim takdir edüptür Hak olur elbette ol zâhir,
Ne tedbir edevüz ana ki takdîrin hakîym etmiş.
Velî ârif olan lutfe sevinmez kahre incinmez,
Eyü kim cümleten halka âtâsın ol amiym etmiş.
Ârif olan kimse lutfe sevinmez, kahra da incinmez.
“İkisin bir bilüp doğru hakîkatle görür kim Hak,
Celâlî perdesin çekmiş cemâline hatîym etmiş”
İkisinden de lâzımdır kemâl-i hüsn zâtına,
Anınçün birini kahhar edip birini halîym etmiş.
Ne hâsıl ey Niyâzî Cennet-i irfâna irmezsen,
Tutalım Hak yerin anda senin dâr-ün-naîm etmiş.